Στις 14 Σεπτεμβρίου 2014 έγινε η παρουσίαση των δύο νέων ποιητικών συλλογών της Ντίνας Αμανατίδου ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΣ και ΔΙΑΠΥΡΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.

Την παρουσίαση των δύο ποιητικών συλλογών έκανε η φιλόλογος και γνωστή δημοσιογράφος, κ. Βίβιαν Μόρρις.

Την εκδήλωσε είχε συντονίσει η πανεπιστημιακός, και λογοτέχνιδα, κ. Κωνσταντίνα Ντούνη, η οποία στο τέλος της παρουσίασης των δύο ποιητικών συλλογών διάβασε, σε δική της αγγλική μετάφραση, τα ακόλουθα πέντε ποιήματα.

Το πρώτο ποίημα, «Memory’s Thief», έκανε τους περισσότερους παρευρισκόμενους να δακρύσουν.

Ακολουθούν τα πέντε ποιήματα, πρώτα στην αγγλική μετάφραση της Ντίνας Ντούνη, και μετά στην ελληνική γλώσσα, όπως έχουν περιλαμβάνονται στις δύο ποιητικές συλλογές.

From Dina Amanatides’ Poetry Collection

FRAGILE WORLD

Memory’s Thief

I hold something tightly in my hands.

I think that it’s a set of keys.

Yes, I recognise them. Two keys.

They must be my house keys.

I know I have a house somewhere…

Familiar. A happy home once.

I lived there for many years.

I loved my husband madly. Passionately.

Now, I don’t even recognise his face.

I think I have children and grandchildren…

I don’t even remember them clearly…

I hold the keys in my hand.

I remember the road.

With green trees.

A quiet neighbourhood.

Quietude and silence.

I venture onto the road.

The green trees look at me, enigmatically.

I search, seeking the number of my house.

I don’t remember it. I have forgotten the number.

All the surrounding houses are unfamiliar.

And yet, I do have a house…

Everyone there is anxiously waiting for me,

wondering why I am late.

How many days? How many years?

My thoughts are in a haze.

I can’t find the house

I no longer have a house…

I no longer remember beloved faces and objects.

I am lost

I am fading

I am the living dead

without memory…

All is extinguished.

It’s just that I still hold the keys in my hand,

but there are no doors to open.

Hands? Keys? I have nothing now.

Who am I? Where am I going?

I am lost…

I am fading…

Magic

And the stars

against the night’s darkness,

golden lilies.

Offering

We only invite others

when the occasion is joyous.

In times of sorrow

those who love us

come without invitation.

City of Glass

Night.

From the ascending plane

on high

the city below is of many colours.

Decorated like a Christmas tree.

Fragile.

Iridescent.

As though made of glass.

From Dina Amanatides’ Poetry Collection

BURNING EXPERIENCES

Giving Way

When you turn your back

to the sun

you give way

to your shadow.

Τα ποιήματα στην ελληνική γλώσσα

Από την ποιητική συλλογή της Ντίνας Αμανατίδου

ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΣ

Ο κλέφτης της μνήμης

Κρατώ σφιχτά κάτι στα χέρια μου.

Νομίζω πως είναι κλειδιά.

Ναι, τα γνωρίζω. Δύο κλειδιά.

Πρέπει να είναι του σπιτιού μου.

Ξέρω πως έχω κάπου ένα σπίτι.

Πολύ γνώριμο. Χαρούμενο άλλοτε.

Έζησα εκεί πολλά χρόνια.

Αγάπησα τον άνδρα μου παράφορα. Δυνατά.

Τώρα ούτε που θυμάμαι το πρόσωπό του.

Έχω θαρρώ παιδιά κι εγγόνια...

Ούτε κι αυτά τα θυμάμαι καθαρά...

Κρατώ τα κλειδιά στα χέρια μου.

Θυμάμαι το δρόμο.

Με πράσινα δέντρα.

Ήσυχη γειτονιά.

Ησυχία και σιωπή.

Πολλή σιωπή.

Πηγαίνω στο δρόμο.

Τα πράσινα δέντρα με κοιτάζουν,

αινιγματικά.

Ψάχνω, ζητώ τον αριθμό του σπιτιού μας.

Δεν τον θυμάμαι. Ξέχασα τον αριθμό.

Όλα τα σπίτια τριγύρω μού είναι άγνωστα.

Και όμως, έχω σπίτι.

Με περιμένουν όλοι εκεί με αγωνία.

Γιατί τάχατες άργησα;

Πόσες ημέρες; Πόσα χρόνια;

Θολούρα στις σκέψεις μου.

Δεν βρίσκω το σπίτι...

Δεν έχω πια σπίτι...

Δεν θυμάμαι πια,

πρόσωπα και πράγματα αγαπημένα.

Χάνομαι...

Σβήνω...

Είμαι μια ζωντανή νεκρή,

χωρίς τη Μνήμη μου, αλίμονο...

Όλα έσβησαν.

Μόνο που κρατάω ακόμα

στα χέρια μου τα κλειδιά.

Χωρίς πόρτες για να ανοίξω.

Χέρια; Κλειδιά;

Δεν έχω τίποτα πια.

Ποια είμαι; Πού πάω;

Χάνομαι... Σβήνω…

Προσφορά

Στις χαρές

μόνο καλούν.

Στις λύπες,

όσοι μας αγαπούν

έρχονται μόνοι τους.

Μαγεία

Και τα άστρα

στη σκοτεινή νύχτα,

χρυσοί κρίνοι.

Γυάλινη Πολιτεία

Βράδυ. Ψηλά από το αερο-

πλάνο που απογειώθηκε,

η πολιτεία κάτω

φαντάζει πολύχρωμη…

Στολισμένη σαν Χριστού-

γεννιάτικο δέντρο.

Εύθραυστη… Πρισματική.

Λες και είναι γυάλινη…

Από την ποιητική συλλογή της Ντίνας Αμανατίδου

ΔΙΑΠΥΡΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

Προβάδισμα

Όταν έχεις γυρισμένη

την πλάτη σου στον Ήλιο,

προπορεύεται η σκιά σου.