v 

Απύθμενο πιθάρι
η Μετανάστευση...  

Ομίχλη στη Μελβούρνη, και στην καρδιά μου, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο τα βλέπω όλα πιο θαμπά μέσα από την απόσταση των 49 χρόνων μου στην Αυστραλία.

Παρά τρεις μήνες κλείνει μισός Αιώνας, από τον ερχομό μου στους Αντίποδες.  Κοντεύουμε να αγγίξουμε την αιωνιότητα...

Υποφέρω ακόμα από την φυγή μου, που λιποτάκτησα από την Πατρίδα μου. Δεν φταίω όμως εγώ γι’ αυτό, αλλά η μοίρα μου. Όλοι μας έχουμε τη μοίρα μας, και σύμφωνα με την ψυχοσύνθεσή μας, συμπορευόμαστε μαζί της στη ζωή.

Και τούτο το απέραντο κενό δε γεμίζει με τίποτα: δημιουργία, σύντροφος, παιδιά, χαρές. Η πίκρα του φυγεμού, ματώνει την καρδιά μας. Το χέρι γράφει πειθήνια ότι του υπαγορεύει ο νους. Σκέπτομαι όμως πως υπάρχουν και χειρότερα. Αρρώστιες, δυστυχίες, χαμοί αγαπημένων, κι εγώ ματαιοπονώ, πως έχασα-έφυγα από την Πατρίδα μου. Έμμονη ιδέα που με τρώει και σιγολιώνω...

Κάθε χρόνο γράφω κάρτες σε αγαπημένα πρόσωπα, για να τους ευχηθώ τα χρόνια πολλά, να τους δώσω τη χαρά των εορτών, να χαρώ μαζί τους κι εγώ, μήπως και γιομίσω τούτο το άδειο κενό που έχω μέσα μου τόσα χρόνια, που δεν γεμίζει με τίποτα.

Μοιάζω σαν τις Δαναΐδες, τις πενήντα κόρες του Δαναού, που για τιμωρία τους για το έγκλημα που διέπραξαν, έριχναν νερό αιωνίως σε ένα πιθάρι χωρίς πυθμένα... Ερινύες οι τύψεις μου για την Πατρίδα, με κυνηγούν που την εγκατέλειψα...

Και συλλογίζομαι πως η Μετανάστευση δεν στομώνει ποτέ, και με τίποτα. Είναι ένας μεγάλος και αγιάτρευτος καημός. Ένα τεράστιο, απύθμενο πιθάρι, μέχρι να ξεπατωθούμε όλοι μας απ’ τη δουλειά, και τις αλγεινές μας θύμησες...

Στους απανταχού Έλληνες τις καλύτερες ευχές μου για το Νέο Έτος.

Ντίνα Αμανατίδου

            Μελβούρνη

yy


Μνημειακό Ημερολόγιο  

Ι

 Μη θαρρείς πως το σφουγγάρι
της μνήμης, απαλύνει στους κύκλους
της θύμησης, τον αέναο πόνο...  

Ο πόνος δεν εξαλείφεται, με την τριβή
της επαναληπτικής αναδρομής...  

Η πικρή αλμύρα του χρόνου
αναδύεται στην επιφάνεια,
μιας ελάχιστης θύμησης, σημείο
επαφής, και έπεται η πικρή συνέχεια.  

Χαϊδεύοντας τις πληγές μας στωικά,
στην ελπίδα, μη και γιάνουν, στον ιστό
μιας αδικοξοδεμένης επανάληψης...  


ΙΙ  

Συνωστίζονται οι χαρακτήρες μέσα
στο χώρο, και στο χορό της επιβίωσης,
χάνοντας την αυθεντικότητα της αλήθειας,
στην αναπόληση των περασμένων...


ΙΙΙ  

Μέσα στη θλίψη μας, όλα τα πάθη
εξαϋλώνονται στην εξεύρεση του επιούσιου,
απαραίτητη συμβατικότητα του σήμερα.  


IV  

Η αοριστία είναι το καινούριο μας
πρόσωπο, προστατεύοντάς μας από
την επαναληπτική τριβή των γεγονότων.  


V  

Είναι πολύ πικρό να κλαις γοερά,
χωρίς δάκρυα...

Έτσι σε βλέπουν οι άλλοι, χαλύβδινο,
τόσο, που σου ζηλεύουν κιόλας την αντοχή!  


VI  

Τελικά οι χαρακτήρες μας ντύθηκαν
εκείνο που ποθούσαμε να είμαστε.  

Δεν εξαπάτησαν, ούτε ξεγέλασαν ποτέ
κανέναν, αφού έζησαν μιαν ανεπανάληπτη,
αδιόρατη στιγμή στη Μνήμη μας...
Και χρόνια μετά από τη γέννησή τους
μας δυναστεύουν στο απραγματοποίητοπου έσβησε πριν ζήσει, θρηνώντας το χαμό του.


  VII  

Όλα κατασκευάσματα από Ιδανικά
που μας κράτησαν συντροφιά
και μας έθρεψαν τη φαντασία
να υπάρξουμε μέσα από αυτά,
και τη σιβυλλική σιωπή μας.  


VIII  

Πολύτιμα θυμητάρια που φώτισαν
το άδειο κενό της εφημερότητας...  

Μας ζέσταναν προσωρινά στα αγιάζια
της απέραντης μοναξιάς μας.  

Καλολογικά στοιχεία που ωραιοποίησαν
την πίκρα και την έφτιαξαν ζωγραφιά,
με λέξεις που έγιναν Τέχνη ιδεατή, και βάλσαμο,
εμπλουτίζοντάς μας συντροφιά με το όνειρο...

 Διαφορετικά δεν θα είχε ουδεμία ουσίαη Ύπαρξή μας,
 χωρίς τη ζωοδότρα Δημιουργία.

Ντίνα Αμανατίδου

Από την ποιητική συλλογή

«Αλήθειες και Αληθοφάνειες», 2007

hh


Γνωμικός Λόγος

31

Ένας πελώριος κύκλος η ζωή! Που τελικά μας περικυκλώνει
το μηδενικό της Ύπαρξής μας.  

32
Αν όλοι είχαν κρίση και εσωτερικούς ηθικούς νόμους,
δεν θα υπήρχαν τα αναμορφωτήρια και οι φυλακές.

Ο καθένας θα δίκαζε τον εαυτόν του.  

33

Η μεγάλη ελευθερία, δεν περιέχει μονάχα μεγάλα οράματα. Εμπεριέχει και μεγάλες απογοητεύσεις...  

34

Όλοι είμαστε σκεπτικιστές, στις αλήθειες των άλλων...  

35

Μια αλήθεια δεν κρίνεται αληθινή από όλους.

Υπάρχουν και οι αμφισβητίες, που την σκοτώνουν...  

36

Αν χτυπούσαν όλα τα κινητά τηλέφωνα των παρευρισκόμενων στις κηδείες, θα μπορούσαν να αναστήσουν ακόμα

και τους νεκρούς σε διαμαρτυρία...  

37

Κανένα δέντρο δεν αναπτύσσεται στη σκιά ενός άλλου.

Μόνο κάτι ατροφικοί θάμνοι φύονται, υπό σκιάν...  

38

Οι άντρες δημιουργούν με το μυαλό. Οι γυναίκες χτίζουν

με την καρδιά, και την αγάπη...  

39

Η αγάπη είναι λουλούδι, που φυτρώνει,

από τα άνθη της καλοσύνης...  

40

Τα άυλα δάκρυα των γλάρων, κάνουν αλμυρό το νερό

της θάλασσας...  

41

Οι λέξεις που μας εκφράζουν, είναι ιδεολογήματα ψυχής.  

42

Πόσο γρήγορα οι εχθροί μας, εντοπίζουν τα λάθη μας!  

43

Η σιωπή, είναι η πιο οδυνηρή ύπαρξη, της ανυπαρξίας μας...  

44

Το ποίημα, είναι το Είναι, και η ουσία του ποιητή!  

45

Χωρίς χέρια τα πουλιά, και χτίζουν τις φωλιές τους!  

46

Αρχίζεις και καταρρέεις; Σε λυπάμαι! Γιατί αρχίζεις να βλέπεις σωστά τη ζωή. Μέχρι τώρα είχες μια σιγουριά, που ήθελες

να μας πείσεις, πως η ζωή πλάθεται στο χέρι σου.

Λες και είναι κουραμπιές...  

47

Ο άνθρωπος, είναι το δυσκολότερο κεφάλαιο στο βιβλίο

της ζωής. Ποτέ δεν μπορείς να τον διαβάσεις σωστά.

Πάντα κάτι θα σου διαφεύγει...  

48

Ο δρόμος για την ευτυχία, περνάει μέσα από την καρδιά μας. Και εξαρτάται από το τι υπάρχει εκεί μέσα, για να ευτυχήσουμε...  

49

Στο περιβόλι της ζωής, οι καλές μας πράξεις,

είναι τα ωραιότερα λουλούδια...  

50

Οι φοβίες μας, κάνουν κακό μόνο σε μας. Οι κακίες μας όμως, βλάπτουν και τους άλλους...  

51

Γνήσια είναι τα δάκρυα, που δεν έχουν σκοπό,

να συγκινήσουν κανέναν...  

52

Όσα δάκρυα και αν τρέξουν, δεν μπορούν να ξεπλύνουν

την ντροπή του πολέμου!  

53

Σαν τα πουλιά μισέψαμε, όλοι οι μετανάστες...

Και αφήσαμε τον τόπο μας,  και ζούμε με εφιάλτες!  

54

Φτάσαμε στο φεγγάρι... Μεγάλο το άθλημα! Μα αποφεύγουμε το διπλανό μας. Ο μοντέρνος πολιτισμός νέκρωσε

τα πιο αγνά μας αισθήματα .  

55

Τα Πιστεύω μας κλείνουν μέσα τους, ολόκληρο το Σύμπαν,

που εμπεριέχει και τον εαυτόν μας. Διότι χωρίς εαυτό,

δεν υπάρχει Σύμπαν για εμάς...  

56

Το κέντρο του Κόσμου δεν είναι ο εαυτός μας. Αν και χωρίς αυτόν, ο Κόσμος δεν θα υπήρχε για μας. Είναι συνδυασμός πολλών άλλων συνθέσεων και συνθηκών...  

57

Η θέαση της ζωής είναι πολυσύνθετη υπόθεση. Θεατές

και θιασώτες όλοι συνωστίζονται απεγνωσμένα,

στον πικρό αγώνα της επίζησης...  

58

Ευλογημένη η ήρεμη βροχή. Σαν τις σταγόνες της αγάπης

που πέφτουν στην ψυχή. Έτσι παίρνει ζωή η γηραλέα Γη μας,

και μας θρέφει...  

59

Και η καλή κουβέντα, στα χείλη των κακών, μαραίνεται

και πεθαίνει...  

60

Συνύπαρξη είναι, να μπορείς να διαβιώνεις,

και με αυτούς που δεν σε αγαπούν.

Ντίνα Αμανατίδου

(Από το βιβλίο Γνωμικού Λόγου

Ασύνορες Ενότητες

Εκδόσεις Τσώνη, Μελβούρνη 2007)