Θεατής Χρονογράφημα Πιπίνα  Έλλη (Dr. Pipina D. Elles)   Τα αυτοκίνητα ασταμάτητα, περνούν βιαστικά, εκπνέοντας πίσω τους ακόρεστες ποσότητες  μονοξείδιου του υπ’ αριθμόν 1 εχθρού της ατμόσφαιρας του Σύδνεϋ, της μεθυσμένης σειρήνας του Νότου, 24ις ώρες το εικοσιτετράωρο. Καταστρεπτικό παράγωγο των αεί απαραιτήτων καυσίμων κι ετούτο, ευθύνεται άμεσα για την κατάσταση των πνευμόνων εκείνων, και δη των ασθματικών ή και των άλλων με αναπνευστικά προβλήματα, που κι αν δεν τα είχαν... τα απέκτησαν στην πορεία, καθώς έχουν την ατυχία να εργάζονται στα γραφεία των διαφόρων εταιρειών και ποικίλων υπηρεσιών που στεγάζονται κατά κόρον στο κέντρο του Σύδνεϋ. Ο μόλυβδος που συσσωρεύεται  στον ουράνιο θόλο του CBD, της εμπορικής καρδιάς της αχανούς πολιτείας, όχι σπάνια, παίρνει τη μορφή γκριζωπού σύννεφου, που απειλητικό κρέμεται απάνω της.   Στην πόλη του Σύδνεϋ, ανάμεσα από τους ουρανοξύστες που παρατεταγμένοι  στις δύο πλευρές των οδών της, θαρρείς γέρνουν τις κορυφές τους για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, τα ατελεύτητα συμβάντα της καθημερινότητας,  μπορεί κανείς να δει τη βαθυγάλανη ή την γκρίζα κορνίζα της ουράνιας σκέπης της, να κρέμεται πάνω από τη άνιση επιφάνεια των τσιμεντένιων κτιρίων της, μαλακώνοντας το ψυχρό περίγραμμά τους. Τα πολλαπλά παράθυρα, σφραγισμένα με πλαστικά ή γυάλινα καλύμματα, αντικατοπτρίζουν το γύρω τους μωσαϊκό, επιδεινώνοντας την εικόνα του τσιμέντου, του συνθετικού και της «υάλου»,  που μονοπωλούν κατ’ απόλυτο σχεδόν τρόπο την κατασκευή των κολοσσιαίων  κτηριακών συγκροτημάτων της στα τέλη του 20ου αι. και στις αρχές του 21ου.   Και όμως έστω και έτσι, η καρδιά του Σύδνεϋ μαγεύει, καθώς σφύζει από ζωή.  Άλλωστε η εναλλαγή των χαρούμενων αποχρώσεων του γαλάζιου και του πράσινου, είναι τόσο αναπάντεχα κοντά, που απορείς πώς μέσα σε ένα τέτοιο πολυθόρυβο και μολυσμένο κέντρο, εξακολουθούν να υπάρχουν αυτοί οι πνεύμονες, να ανακουφίζουν και να μαγεύουν.   Αλλά πέρα από αυτά τα χαρακτηριστικά στοιχεία της πολιτείας του Σύδνεϋ, εντυπωσιάζει η ανθρωποθάλασσά της που κινείται σαν αμφίρροπο κύμα από τη μια μεριά του δρόμου στην  άλλη και τανάπαλιν, με τη ες αεί παρούσα βοήθεια του πράσινου ή του κόκκινου σηματοδότη. Το μωσαϊκό που συνθέτει η απέραντη πολιτεία, ξεχωρίζει για την πολυχρωμία και την πολυφυλετική σύνθεσή του. Λευκοί, χλωμοί, ροδοκόκκινοι, μελαψοί, μαύροι, κίτρινοι... Και από μάτια... φαντασθείτε τα, σύμφωνα με το χρώματα που παρήλασαν στην προηγούμενη πρόταση. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προστεθεί μία ακόμη αξιοσημείωτη παρατήρηση: οι άνθρωποι σε ετούτη τη μεγαλούπολη, όχι μόνο είναι πάντα βιαστικοί, αλλά και πολύ συγκεντρωμένοι και απόμακροι από τον συνάνθρωπο που τυχαίνει να είναι ο διπλανός τους. Περπατούν μηχανικά, παρακολουθώντας τους οδικούς  σηματοδότες και σχεδόν πάντα  το ωρολόγι τους. Ακόμη και αν έχουν δίπλα τους συναδέλφους ή παρέα, στις ώρες της εργασίας, ο χώρος επιβάλλει συγκέντρωση και πρόγραμμα.   Διαισθάνεσαι λοιπόν αέναα τα  κύματα  πίεσης που εκπέμπουν οι άνθρωποι που κυκλοφορούν εδώ στις ώρες της εργασίας, και τον πυρετό της.  Δε θέλω να διανοηθώ μία πυρκαγιά, έναν σεισμό ή κάποιο τρομοκρατικό χτύπημα, εδώ σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο του Σύδνεϋ: στην καρδιά του. Όχι, προς Θεού! Θα ήταν ό,τι πιο φρικτό, ό,τι πιο τραγικό και θα ήταν ικανό να παραμορφώσει ανεπανόρθωτα τη ζωή αυτής της μηχανούπολης. Γιατί αυτό το ασφυξιογόνο περιβάλλον της πολιτείας αποβάλλεται κάποια στιγμή... και το πρόσωπο του Σύδνεϋ παύει να είναι απρόσωπο, ψυχρό... Το θαύμα ετούτο επιτελείται τα Σαββατοκύριακα ή στις όποιες αργίες, τις ημέρες δηλαδή που η πόλη αδειάζει από το αγχωμένο υπαλληλόκοσμο ή και εκείνους που καθημερινά καταφθάνουν από τα διάφορα προάστια του Σύδνεϋ, καθώς αναγκάζονται να προστρέχουν σε κάποιες μοναδικές υπηρεσίες για να εξυπηρετηθούν.   Αυτές τις «ευλογημένες ημέρες της αργίας» το Σύδνεϋ γεμίζει από Συδνεάτες των προαστίων και τουρίστες Αυστραλούς ή ξένους, που ξεχωρίζουν από τους ρυθμούς των βημάτων τους, από τη λάμψη στα πρόσωπά τους, συστατικά που όλα μαζί, συντελούν στην ξεκούραση και στην χαλάρωση. Οι περίπατοι στο Rocks area, στο Harbor Bridge,  στο Hyde Park, στο Βοτανικό Κήπο, στο Opera House, στο Gallery, ή στα περίφημα μουσεία της πόλης, ανανεώνουν και βοηθούν τον επισκέπτη να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει. Τελικά όμως -με όλα τα συν και πλην της- η πόλη του Σύδνεϋ είναι πανέμορφη και για του λόγου το αληθές, η αεροφωτογραφία της δεν έχει ταίρι. Αυτό είναι πέρα για πέρα αδιαμφισβήτητο!   Βρίσκομαι απέναντί από το Hyde Park, στο Elizabeth Street. Απέναντί μου, στην καρδιά της πόλης η Εβραϊκή Συναγωγή....  Λειτουργεί σήμερα.  Κάθομαι σε ένα  πεζούλι του Hyde Park και παρακολουθώ με ενδιαφέρον, καθώς περιμένω τον άντρα μου, που έχει "πεταχτεί" σε μαγαζί, απέναντι ακριβώς από το πάρκο, για να δει μία Olympus Pen. Τρίτη, και ώρα 12.50 μ. μ. Οι εκκλησιαζόμενοι είναι, κατά κανόνα θα έλεγα, λίαν ευπρεπώς ντυμένοι. Οι άντρες φορούν λευκά παραδοσιακά  φεσάκια και κρατούν χοντρά βιβλία.  Οι κυρίες είναι πολύ περιποιημένες με μικρά όμορφα καπέλα και συζητούν με πολύ συγκρατημένη συμπεριφορά. Να και δύο-τρία παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που συμπεριφέρονται παρόμοια και ανάλογα προς τους μεγάλους: πολύ σεβαστικά και ώριμα για το νεαρό της ηλικίας τους.  "Κάποια γιορτή" σκέφτηκα και θυμήθηκα τη δική μας εβραϊκή Συναγωγή στο Κάστρο της μικρής μας πολιτείας, στα Γιάννινα, πίσω στην πατρίδα. Ο Γιώργος άργησε "ξανασκέφτηκα".  Είχα προτιμήσει να καθήσω στο πεζούλι, κάτω από την τεράστια σκιά δέντρου που κάλυπτε όλο το πεζοδρόμιο. Τον περίμενα λοιπόν.  Δεν βαρυγκωμώ περιμένοντάς τον. Ετούτη η πολιτεία που καταπίνει τα πάντα στην καθημερινότητά της, σ' απορροφάει με τον ρυθμό της. Βγάζει από μέσα σου τον καλλιτέχνη, τον λογοτέχνη, τον δημοσιογράφο. Σου ανοίγει γαργαλιστικά τη διάθεση να δημιουργήσεις. Δεν είναι δυνατόν να βαρεθεί κανείς μέσα σ' αυτή την κίνηση, αυτή την ποικιλία εικόνων και πολυδιάστατων αντιθέσεων.   Αισθάνομαι το διοξείδιο ξαφνικά να μ' ενοχλεί στα μάτια, στο λαιμό... Αναγκαίο κακό κι αυτό, όπως το τσιγάρο, όπως άλλα παραπροϊόντα που παράγουν καπνό. Το αυτοκίνητο θεωρείται ότι αποτελεί μέσον προς την ελευθερία, σε μία πόλη μεγέθους όπως είναι το Σύδνεϋ. Γιατί εδώ, μόνο να τρέξεις μπορείς, για να προλάβεις. Κάποτε η μητέρα μου ύστερα από μακρά παραμονή της στην Αθήνα, είχε πει κάτι παρόμοιο για τους Αθηναίους: "Τρέχουν παιδί μου, και πολλοί από αυτούς παραμιλάνε θαρρείς, τόσο είναι απορροφημένοι από τα προβλήματά τους.  Το άγχος αυτής της πολιτείας τους έχει καταντήσει νευροσπάσματα".   Έτσι είχε πει η μητέρα μου και εγώ είχα σκεφτεί πως η ράτσα μας ούτως ή άλλως είναι αυθόρμητη, εκδηλωτική και αθυρόστομη ακόμη ίσως και εκεί που δεν πρέπει ή δεν χρειάζεται. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί... κάποια στιγμή το 1981 όταν είχα έρθει για διακοπές στην Ελλάδα, καθώς τα μικρά τότε, παιδιά μου χρησιμοποιούσαν αρκετές αγγλικές λέξεις, μας πέταγαν κατά πρόσωπο, ακόμη και άγνωστοι -και μάλιστα κατηγορηματικά- την παρατήρηση γιατί δεν διδάξαμε στα παιδιά μας τα ελληνικά.  Σίγουρα οι συμπατριώτες μας δεν είχαν και δεν έχουν ιδέα για τον αγώνα των Ελλήνων του εξωτερικού και την αγχώδη προσπάθειά τους να κρατήσουν τα παιδιά τους κοντά στα ελληνικά πράγματα, πρωτίστως με τη γλώσσα και με όλα τα υπόλοιπα, δεύτερα. Η γλώσσα αναμφίβολα είναι αυτή καθαυτή η κουλτούρα.  Πώς να τη μάθεις αν δεν είναι ζωντανό κύτταρο; "Έτσι είναι ο Έλληνας, έτοιμος να πει τη δική του γνώμη, που μάλλον συχνά, είναι μεροληπτική και απόλυτη". Και... στο Σύδνεϋ βέβαια κυκλοφορούν «πολλοί τρελοί» -το λέω ετούτο ως αντιστάθμισμα στα λόγια της μητέρας μου για τους κατοίκους της Αθήνας. Ίσως μάλιστα τόσοι πολλοί που δεν είναι καθόλου αστείο. Απλά δε φαίνονται ούτε ως πεζοί, ούτε ως οδηγοί... Γιατί όπως θα γνωρίζετε οδηγούν κιόλας, με τη σύσταση βέβαια του θεράποντος ψυχιάτρου τους να παίρνουν ανελλιπώς τα φάρμακά τους.  Μάλιστα!   Εδώ στο Σύδνεϋ, τα σημαίνοντα θέματα είναι γαλάζια ή πράσινα: οι ουρανοί, οι θάλασσες τα πάρκα... Τα άλλα θα έλεγε κανείς ότι παραγκωνίζονται στη μεγάλη πολυπρόσωπη και συνεπώς απρόσωπη μεγαλούπολη του Νότου. Ξέρετε γιατί όλα τα άλλα παραμερίζονται, λες και ξεχνιούνται, επειδή δήθεν είναι ασήμαντα; "Γιατί έτσι το θέλουν οι Συδνεάτες για να μη τους τη δίνει", είχε πει ένας δικός μας άνθρωπος. Γιατί όλοι, ακόμη και στην ίδια γειτονιά, είμαστε και παραμένουμε ξένοι, και τα παιδιά μας μπερδεύονται και δεν ξέρουν με ποιούς τέλος πάντων να ταυτιστούν: με τους μάλλον "συντηρητικούς"  γονείς τους, τη φυλή τους που δεν ξέρει τι κάνει πολλές φορές έτσι συγχυσμένη που είναι και μοιρασμένη για τον ίδιο λόγο, ανάμεσα σε κάποια αδιάφορη προς την ουσία, Κοινότητα (=κενότητα), και σε μία «μεγαλόστομη» και ακατάδεκτη Αρχιεπισκοπή ή να ταυτιστούν με τους φίλους τους, τις φίλες τους... τους δασκάλους, τους καθηγητές τους...  που προέρχονται από όλες τις ράτσες που μπορείς να διανοηθείς, που πιστεύουν στο Βούδα, στο Ινδικό πάνθεο, στο Μωάμεθ ή στον Χριστό... που τρώνε με τα χέρια ή με τα δάχτυλα, που έχουν πολλά χρώματα και μιλούν άλλες τόσες γλώσσες, και δόξα τω Θεώ, πέρα από την κοινή ομιλουμένη την Αγγλική;   Κουρασμένα, ταλαίπωρα τελικά από αυτή την άτυπη Βαβέλ, σιωπαίνουν και φορούν παρωπίδες για να συνεχίσουν την πορεία τους στη ζωή.  Στο σπίτι τους μιλάνε τη γλώσσα των γονέων τους -αν είναι τυχεροί να είναι ομοεθνείς-, στο σχολείο την αγγλική ως μητέρα γλώσσα και οπωσδήποτε προκύπτουν δύο "μητρικές γλώσσες" και άντε τώρα να εξηγείς στα παιδιά τα περί "πατρίδας των γονέων"!.. Θα σου απαντήσουν και δικαίως: "Και η δική μας; Μα εσείς μας δώσατε αυτή την πατρίδα!"  Σίγουρα τα παιδιά μας έχουν δίκιο και έχουν επίσης το δικαίωμα να εξάπτονται και να αγωνίζονται να μην είναι διαφορετικοί... στη γλώσσα τουλάχιστον, από τους άλλους -όσοι τέλος πάντων ζούνε στην Αυστραλία, αφού τα άλλα είναι εξίσου βασανιστικά. Και εδώ... αλήθεια ας είναι καλά ο Χώκ και οι Κινέζοι που τα έφτιαξαν μεταξύ τους τόσο καλά, που σήμερα η Αυστραλία έχει γεμίσει από δαύτους και άλλους Ασιάτες, έτσι  οι παλιοί μετανάστες –εμείς και οι παλαιότεροί μας- αποκαταστάθηκαν κάπως και ηρέμησαν, καθώς οι Κινέζοι με τα ίδια και χειρότερα προβλήματα διάκρισης ανάμεσα στις ευρωπαϊκές εθνικότητες, κατάφεραν να σπάσουν αυτό που λέγεται διάκριση και κακή συμπεριφορά κατά του μετανάστη... Γιατί; Γιατί οι Κινέζοι έρχονται εδώ με τα λεφτουδάκια τους, για επιχειρηματικούς λόγους... Έτσι τουλάχιστον δικαιολογείται η πληθώρα αυτών και η είσοδός τους στην κατά τα άλλα γοητευτικότατη μεγαλοκυρία του Νότου, την Αυστραλία.   Κάνω εδώ μία παρένθεση για το φλέγον θέμα που η σύνθεσή του την τελευταία πενταετία, σαρώνει κάθε άλλο. Δε θα μιλήσουμε λοιπόν εκτεταμένα για την ανείπωτη μανία και την ακατανόητα δυσμενή συμπεριφορά κάποιων Αυστραλών πολιτευομένων και των ακολούθων τους, εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας. Οι πληγές που άνοιξαν μεθοδικά τα τελευταία χρόνια παραμένουν ανοιχτές και είναι πολύ δύσκολο να δεις την άκρη αυτού του φοβερού και αδηφάγου λαβύρινθου μίσους και αντιπαράθεσης που έσκαψαν με τα νύχια τους και με τα δόντια τους κάποιοι πανίσχυροι...   Τα παιδιά μας κάποια στιγμή αργότερα, έχοντας περάσει από το κόσκινο της κουλτούρας, αντιλαμβάνονται τις ομοιότητες, τις διαφορές, τα κοινά ή μη, με τους συνανθρώπους τους, τους συγκατοίκους τους, τους συναδέρφους τους στην εργασία τους.  Τελικά μιλάμε για μία άλλη  στ’ αλήθεια Βαβέλ, όπου οι μέτοχοι συμβιβάζουν τα ασυμβίβαστα, κάτω από το σύστημα της αγγλικής επικράτειας. Κι ανάμεσα σε όλες αυτές τις εθνικότητες, οι γηγενείς, αποβαίνουν αόρατοι, ανεπιθύμητοι για τη συντηρητικότητά τους και επιμένουν στη συγγνώμη, που δε θα έρθει εύκολα, αν ίσως ποτέ, καθώς όλοι οι μετανάστες που γράφουν, περισσότερο από δύο αιώνες, τη νέα ιστορία της Αυστραλίας, πιστεύουν ότι η ιστορία των αμπορίτζινις, ανήκει στο παρελθόν και ότι η επιστήμη της ιστορίας θα μεριμνήσει μάλλον για τον τίτλο του κεφαλαίου, που θα ασχολείται με την κατάληψη της Ωκεανίας και την προσπάθεια αφανισμού των γηγενών.      Ένα ακόμη πολύ σοβαρό θέμα που απασχολεί τους μετανάστες είναι το να προσπαθούν σα γονείς, να υποδείξουν στα παιδιά τους όχι μόνο το "σωστό δρόμο", αλλά και το σωστό σύντροφο. Και αυτό είναι αλήθεια πολύ αδιάκριτο ως ένα σημείο.  Επιχειρούμε λοιπόν πλύση εγκεφάλου αρχικά, χωρίς επιτυχία και με λίγες εξαιρέσεις, όπως καταλαβαίνετε. Στην περίπτωση ωστόσο επιτυχόντων γονέων θα έπρεπε να ληφθεί πρόνοια από την εκάστοτε παροικία ώστε να φιλοτεχνείται ένα ειδικό βραβείο και να τους απονέμεται.  Ίσως όμως είναι καλύτερα να απομακρυνθούμε από ετούτο το θέμα, καθώς η επίμονη συζήτηση επ’ ευτού, ενδέχεται να στεναχωρήσει κάποιους από εμάς!             Ύστερα απ' όλα όσα είπα νομίζω ότι θα καταλάβετε γιατί οι Άγγλο-Αυστραλοί δίνουν τόση έμφαση στις καιρικές συνθήκες της ημέρας όταν εύχονται και ταυτόχρονα δηλώνουν: "good morning dear, what a lovely day to-day!" Και δόξα τω θεώ ο καιρός στο Σύδνεϋ είναι αρκετά καλός, άσχετα αν τα άλλα δεν είναι τόσο ευοίωνα, και με τα τελευταία εννοώ τα οικονομικά, τα κοινωνικά κ.τ.λ. Γιατί οι Αγγλο-Αυστραλοί είναι κομμάτι ατομιστές και δεν πολυσκοτίζονται με τις λεπτομέρειες στη ζωή των παιδιών τους, ούτε και για τα γύρω τους.  Και όταν συμβαίνει αυτό, ίσως θα πρέπει να σημειώνεται σε κάποιες καταθέσεις... "Δε βαριέσαι αδερφέ! Μια χαρά άνθρωποι είναι καλά κάνουν! Γιατί εμείς οι Έλληνες τρωγόμαστε με τον εαυτό μας, για ψύλλου πήδημα. Και συνεχώς τονίζουμε: "έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες!" με μια μοιραία υποχώρηση, λες και τίποτα μα την αλήθεια δεν μπορεί να αλλαχτεί και επομένως θα πρέπει να γίνεται αποδεκτό.               Παύω να συλλογιέμαι και ξανακυττάζω. Μπα! Ο κόσμος κινείται όπως μερικά λεπτά πριν... βιαστικός, ρίχνοντας πάντα λοξές ματιές εδώ ή εκεί, και πάντα παρακολουθώντας το ωρολόγι... Βιάζονται, τρέχουν να μην αργήσουν στο γραφείο τους... Έχει περάσει το... lunch... time is over!... "    "Ήρθα! Πώς τα πέρασες;" Άκουσα την αγαπημένη φωνή... και χαμογέλασα. Πώς τα πέρασα; "Ωραία... ούτε και που κατάλαβα πόση ώρα έλειπες!" είπα χαμογελώντας παράξενα. Όμως ο Γιώργος είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους απαντήσεις. Ήξερε πως κάτι θα σκάρωνα όση ώρα περίμενα την επιστροφή του. Αν όχι τίποτα άλλο, το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να περάσω την ώρα μου χαζεύοντας, παρατηρώντας, κάνοντας σκέψεις και ζυγίζοντας εντυπώσεις.  Από εδώ και πέρα όμως τις  εκκολαπτόμενες σκέψεις μου περιμένει να τις αναλάβει μία άλλη διαδικασία... ας την πούμε έτσι τέλος πάντων... την καταγραφή τους στο χαρτί. Έτσι... για να θυμόμαστε κάποια πράγματα, όσο ζούμε...       Τέλος   TOP ΤΤ Παράπονα                           -Αχ!.. Δε μπορώ να δουλέψω άλλο!  Κουράστηκα πια!  Κουράστηκα να με γεμίζουν με λερωμένα ρούχα, για να τα πλένω.  Κουράστηκα με τον άξονά μου να γυρίζει: ντούκου-ντούκου, μπροστά και πίσω- μπροστά και πίσω για ώρες, χτυπώντας τα ρούχα!  Δεν έχετε ιδέα πόσο κουραστικό είναι.  Εξάλλου, δεν άρχισα να δουλεύω εχτές… Προσφέρω τις υπηρεσίες μου κοντά δέκα χρόνια! -Δέκα χρόνια ε;  Χμ!.. Κι εγώ τι θαρρείς πως είμαι; Νέα;  Εμένα που με βλέπεις, τ’ αφεντικά μου μ’ αγόρασαν νια μηχανή, άβγαλτη.  Του κουτιού, που λένε.  Ε… και να με βλέπατε τότε!..  Ήμουν όμορφη, γυαλιστερή, καθαρή -κάτασπρη σας λέω!- με τα κουμπιά μου σωστά και καλοφτιαγμένα.  Αλλά, τι περιμένεις;  Κάθε δυο μέρες η κυρία Χρυσή με σέρνει σ’ όλο το σαλόνι και στο διάδρομο.  Μια φορά την εβδομάδα περνά τα υπνοδωμάτια.  Κι εγώ ρουφώ και ρουφώ όοολη τη σκόνη στη χάρτινη σακούλα μου.  Τι θαρρείς λοιπόν,  ότι δεν κουράστηκα;  Τώρα πια γέμισα από γραμμές κι όλων των ειδών τις γρατσουνιές!.. Παραδούλεψα η καϋμένη.  Ναι σας λέω, παραδούλεψα.   Κουράστηκα το λοιπόν και με τα ζόρια εκτελώ τα καθήκοντά μου.  Τα κουμπιά μου, πάτα-πάτα, άρχισαν να δυσκολεύονται να βγαίνουν και να μπαίνουν στη θέση τους.  Κουνιούνται πέρα-δώθε σα να είναι ζαλισμένα. Διαμαρτύρονται με τον τρόπο τους, αλλά τίποτα. Καταλάβατε;  Δεν είναι πια νέα. -Αχού καλέ!.. Γιατί γκρινιάζετε και παραπονιέστε;  Εμένα που με βλέπετε υπήρξα η μαγείρισσα του σπιτιού χρόνια και χρόνια!.. Και νά ‘ταν μόνο αυτό;  Εγώ δουλεύω κάθε μέρα.  Μ’ ακούτε;  Κάθε μέρα.  Μαγειρεύω όλων των ειδών τα φαγητά.  Από κρέας και κιμά, ως σούπες και χορταρικά!.. Η κυρά μου, η κ. Χρυσή, με κλείνει καλά-καλά, με κλειδώνει μάλλον, κι εγώ κανονίζω με το κουδουνάκι μου να γίνει το μαγείρεμα σωστό και γρήγορο.  Τέσσερα άτομα την ημέρα ταΐζω, παρακαλώ.  Και πάντα με τη βοήθειά μου, με τη γρηγοράδα μου και τη φροντίδα μου να γίνει νόστιμο το φαγητό, η κυρία Χρυσή βγαίνει ασπροπρόσωπη, όχι μόνο στην οικογένειά της αλλά και στους επισκέπτες της.  Το ξέρω ότι εκτιμάει τις υπηρεσίες μου, κι αυτό μου φτάνει.  Με παινεύει λοιπόν:  “Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς την κατσαρόλα ατμού!..” λέει στις φίλες της.  Μάλιστα!.. -Καλά, καλά!.. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει όπως λένε.  Καλέ… που σας ακούω τόση ώρα άλλους να γκρινιάζετε, κι άλλους να παινεύεστε!.. Τι θα πρέπει λοιπόν να πω εγώ, που δροσίζω την οικογένεια στις ζεστές μέρες, και που διατηρώ όλα τα τρόφιμα φρέσκα και υγιεινά;   Ποιος μπορεί να κάνει χωρίς τη βοήθειά μου;  Απαντήστε μου! Λοιπόν… σας απαντώ εγώ:  ούτε μια μέρα μπορεί κανείς να κάνει χωρίς την αφεντιά μου!..  Ούτε μια μέρα.  Αλλά έχω κι εγώ τα χρονάκια μου, που λέτε.  Είμαστε πάνω κάτω συνομήλικοι  οι περισσότεροι εδώ μέσα. Αλλά δεν παραπονιέμαι καθόλου.  Γιατί να παραπονεθώ δε μου λέτε;  Κάνω τη δουλειά μου.  Και χαίρομαι… χαίρομαι λέω, που μπορώ κι είμαι τόσο χρήσιμο στον κυρ-Τάκη και την κυρά- Μυρτώ.  Μπορείτε να φανταστείτε τα φρούτα τους και τις σαλάτες του έξω από τα ράφια μου; Και να μην ξεχάσω και τα παιδάκια μας έτσι;   Τι  θα έκαναν τα χρυσά μας αν δεν είχαν τους δροσερούς τους χυμούς, το φρέσκο γάλα τους, το ωραίο τους παγωτάκι;  Πέστε μου!.. Ε, νομίζω λοιπόν, ότι είναι αχαριστία να παραπονιέστε σ’ ένα τέτοιο σπιτικό!  Τ’ αφεντικά μας αγαπούν, μας κρατούν καθαρά, μας προσέχουν -όσο γίνεται βέβαια.  Μέσα σ’ αυτό το σπιτικό -όπως και σ’ όλα τα άλλα πιστεύω- υπάρχουν πολλές μηχανές, πολλά εργαλεία, πολλά διαφορετικά πράγματα.  Όλα λοιπόν έχουν την αξία τους και όλα προσφέρουν και γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν, πιστεύω!.. -Μπράβο!.. Μπράβο!..  Πολύ σωστά τα λέει το ψυγείο!  Και μήπως νομίζετε ότι εγώ είμαι παρακατιανή στις υπηρεσίες μου;  Όχι βέβαια!  Μου το λεν άλλωστε όλοι κάθε πρωί, ή ακόμη και τα βράδυα… Γι’ αυτό βρίσκομαι πάντα έτοιμη εδώ στην τραπεζαρία για να ετοιμάσω τις φρυγανιές τους.  Δεν ξέρετε τι μεγάλη ευχαρίστηση μου δίνουν τα πιτσιρίκια μας όταν λένε:  “Γιαμ-γιαμ!.. Τι ωραίες φρυγανιές!..” Λοιπόν τι να πούμε; Εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένη εδώ μέσα!.. -Συμφωνώ μαζί σου κυρία Τοστιέρα μου!  Κι εγώ αισθάνομαι πολύ καλά σ’ αυτό το νοικοκυριό και δε θα τ’ άλλαζα με κανένα άλλο.  Η κυρία Χρυσή με προσέχει και με το παραπάνω.  Κανονίζει πόσο ζεστό με θέλει και μαζί σιδερώνουμε όλα τα ρούχα.  Με τη δική της ικανότητα, αλλά και τη δική μου, ομορφαίνουμε τα ζαρωμένα  ρούχα  και τα κάνουμε να φαίνονται σαν να είναι καινούργια.  Βέβαια!.. Άλλωστε το βλέπουν όλοι.  Η κυρία Χρυσή -πάντα με τη βοήθειά μου βέβαια- σιδερώνει πάρα πολύ ωραία και τα πουκάμισα του κυρ-Τάκη. -Δεν ξέρετε πόσο τυχερές είστε όλες εσείς οι μηχανές!.. Αλλοίμονο σε μένα! Εσείς ζείτε τόσα πολλά χρόνια, που φαίνεται σαν ψέμα. Κάνετε κι αρρωστήσατε, η κυρία Χρυσή φωνάζει τον κατάλληλο μηχανικό και σας διορθώνει.  Έτσι δεν είναι;  Εγώ όμως; Ζω μόλις μερικές εβδομάδες… και μετά… μια και στο σκουπιδοτενεκέ!  Άσε πια που είμαι μόνιμα μούσκεμα!.. Με βλέπετε;  Είμαι μόλις δύο εβδομάδες σ’ αυτό το σπιτικό. Η κυρία Χρυσή παίρνει τον κουβά, τον γεμίζει νερό κι αντισηπτικό και μετά με μουσκεύει μέσα.  Με στραγγίζει και καθαρίζει όλα τα πλακάκια στην κουζίνα, στα μπάνια, στο πλυσταριό.  Α!.. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαι παστρικιά.  Κάνω καλή δουλειά, εκατό τοις εκατό!.. Εγώ και οι αδερφές μου κάνουμε πρώτης τάξης καθαριότητα.  Έλα όμως που είμαστε λιγόζωες!.. Οι κλωστές μας φθείρονται από τα νερά και τις σαπουνάδες.  Οπωσδήποτε βλέπετε κάθε λίγο μια καινούργια σφουγγαρίστρα πάνω σ’ αυτό το κονταρόξυλο.  Είδατε που κι αυτό ακόμη -εννοώ το κονταρόξυλο- ζει για πολλά… χρόνια.  Κάποτε μου είπε έναν αριθμό από τις σφουγγαρίστρες που του φόραγαν, τέτοιον, που μ’ έπιασαν τα κλάματα.  Αλλά τι μπορώ να κάνω;  Αυτή είναι η δική μου μοίρα. -Χμ!.. Πόσο λυπηρά είναι όλα αυτά κυρία Σφουγγαρίστρα μου.  Αλήθεια λυπάμαι πολύ!  Έχεις δίκιο να λες πως είσαι ίσως η πιο αδικημένη ανάμεσά μας.  Δε θα έπρεπε βέβαια να παραπονιέμαι, για το φόρτο των λερωμένων ρούχων που πλένω, μια κι αυτή είναι στ’ αλήθεια η δουλειά μου. -Ναι!.. Βέβαια.. Μετά απ’ όσα ειπώθηκαν, θαρρώ πως κι εγώ είμαι πολύ τυχερή, που καθαρίζω τα χαλιά ενός τόσο καλού νοικοκυριού.  Ελπίζω να μην κλάψεις άλλη φορά κυρία Σφουγγαρίστρα μου!  Ξέρεις ακούγοντάς σε κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι.   Δε θέλω στ’ αλήθεια ν’ ακούγομαι τόσο αχάριστη! Σ’ ευχαριστώ!.. -Να λοιπόν… Είδατε που δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε ή ν’ αγανακτούμε;  Υπάρχουν και τα χειρότερα… Θεός φυλάξοι!.. -Ελάτε τώρα… Θεέ μου!.. φέρατε πια την καταστροφή! Μην κάνετε λοιπόν έτσι!..  Σήμερα που όλοι λείπουν είναι ευκαιρία να ξεκουραστούμε και όχι να κάνουμε παράπονα.  Δε νομίζετε;  Ελάτε λοιπόν να χαρούμε για λίγο τη ζωή μέσα σ’ αυτό το χαρούμενο νοικοκυριό, όπου ανήκουμε.  Δε συμφωνείτε; -Βέβαια!.. -Ναι βέβαια!.. -Καλέ βέβαια και συμφωνούμε!.. -Κυρία Σφουγγαρίστρα μου, είναι ώρα να ξεκουραστείς, να χαρείς μια και σήμερα θα είσαι στεγνή όπως πρέπει… ενώ εγώ θα σας αφήσω να απολαύσετε τη μουσική μου.  Κυρία Σφουγγαρίστρα μου σας αφιερώνω τον πρώτο σκοπό. -Ω!.. Μα είσαι ένα τόσο ευγενικό Ραδιόφωνο! -Μπράβο!.. Μπράβο στο ραδιόφωνο!.. Ούτε γκρινιάζει, ούτε παινεύεται… μόνο προσπαθεί να μας ευχαριστήσει όλους τους υπηρέτες του σπιτιού.  Ας αρχίσουμε λοιπόν το πάρτι. -Λέτε κυρία Τοστιέρα μου;   Μα εγώ  ξέρετε… αγαπώ την ήσυχη μουσική… Καταλαβαίνετε… Όταν σκουπίζω καταστρέφω την ακοή μου, γι’ αυτό προτιμώ κάτι για να ηρεμήσω. -Κι εγώ φοβάμαι έχω παρόμοιο πρόβλημα. Το πλύσιμο ρούχων -όλοι δα το ξέρουμε- είναι φοβερά θορυβώδες!..  -Ωραία λοιπόν!..  Επειδή έχουμε τόσο διαφορετικά γούστα, εγώ προτείνω ν’ αφήσουμε το Ραδιόφωνο ν’ αποφασίσει μόνο του.  Άλλωστε είναι το πιο κατατοπισμένο ανάμεσά μας, στη μουσική!.. -Έχει δίκιο το ψυγείο!.. -Ναι!.. Ναι… Γιατί αν αρχίσουμε τώρα να μιλάμε και για μουσική αλλοίμονό μας!  Οι πιο πολλοί από μας είμαστε… -Μην το λες κυρία Κατσαρόλα του ατμού! -Εντάξει λοιπόν.  Για να μην έχει κανείς παράπονο θ’ αρχίσουμε με εύθυμη μουσική κι όταν πια κουραστείτε, θα σας παίξω απαλή μουσική για να ηρεμήσετε προτού πάτε για ύπνο.  Σύμφωνοι; -Σύμφωνοι!..  Σύμφωνοι!.. -Και θαρρώ πως το πρώτο κομμάτι θα μπορείτε να το χορέψετε. -Μπράβο!.. Μπράβο!.. (Ακούγεται ένας εύθυμος χορευτικός ρυθμός) -Τρα λα λα λα λα λα λα…  Τρα λα λα λα λα λα λα!.. -Κυρία Σφουγγαρίστρα μου, τι θά ‘λεγες να πιαστούμε και να σύρουμε το χορό; -Με μεγάλη μου ευχαρίστηση κυρία Ηλεκτρική  Σκούπα! -Ναι καλέ κι εγώ θα σφυρίζω, θα σιγοντάρω καλέ το τραγουδάκι. -Άκου λέει!  Και βέβαια κυρία Κατσαρόλα του ατμού!  Είναι γνωστό το ταλέντο σου στο σφύριγμα. -Εγώ παιδιά θα σας καμαρώνω με το πλυντήριο.  Λυπάμαι που δεν μπορώ να φανώ πολύ χρήσιμο σ’ αυτή την περίπτωση.  Θα ήταν αδύνατο ν’ ανοιγοκλείνω την πόρτα μου για να χειροκροτώ… Είδατε τι ζέστη που κάνει σήμερα;  Θα καταστρέψω τα  φαγώσιμα και τα ποτά, αν κάνω κάτι τέτοιο. -Ε όχι καλό μας Ψυγείο.  Εσύ θα καμαρώνεις τους χορευτές μας!.. -Τρα λα λα λα λα λα λα…  Τρα λα λα λα λα λα λα….     Τέλος  TOP