|
"Εν αρχή ην η
αλήθεια..."
αλλά και στην...
συνέχεια...
Μία σύντομη εισαγωγή
στο πρώτο μέρος της
αυτοβιογραφίας μου!
Τα είπαν... βιώματα!
Δεν
είχα να ψάξω για την
αλήθεια αδερφέ!
Είχαν προηγηθεί οι
μεγάλοι... που όντως
είχαν ψάξει μανιωδώς
και είχαν καταλήξει
σε διάφορα... συχνά
πολύ κοντά στο
τίποτα, φοβάμαι!
Αλλά βέβαια και αυτό
το τίποτα είναι
σχετικό. Δηλαδή το
κληροδότημά
τους είναι μεγάλο
και εσύ, εγώ, όσοι
από εμάς
ενδιαφερόμαστε,
τέλος πάντων,
καλούμεθα, αφού
μελετήσουμε τις
πίστεις και τις
ιδέες τους, ή
να διαμορφώσουμε
κάποιες δικές μας
και να τις
καταγράψουμε, ή να
ασπαστούμε αυτές που
κληρονομήσαμε
και λύνουμε το
πρόβλημά μας.
Αυτό το τελευταίο,
θα έλεγα, ήταν και
είναι πολύ της
μόδας.
Μαύρη καταπακτή
λοιπόν το χάος του
Βούδα, Παράδεισος ή
Κόλαση αποκαλείται
αυτό το άγνωστο, ή
αν επιθυμείτε αυτός
ο μεταθανάτιος
χώρος, που
υποστηρίζει ο
Χριστιανισμός.
Αλλά δίπλα σε αυτές
τις δύο προτιμήσεις
υπάρχουν και
άλλες εξωτικότερες
ίσως, όπως για
παράδειγμα η
μεταβίβαση στο
όνειρο και με αυτήν,
η μεταμόρφωση σε
φυτά, βράχους,
δέντρα, όπως
πιστεύουν οι
Aborigines
της Αυστραλίας και
που όπως γνωρίζετε,
η πίστη αυτή
αποκαλείται
τοτεμισμός.
Ίσως η τελευταία
αυτή θεωρία να είναι
και η πιο όμορφη για
κάποιον που πιστεύει
στο περιβάλλον, στη
φύση και στη δύναμή
της.
Παραμένει ωστόσο
γεγονός ότι κάποιοι
από εμάς τους
μελλοθάνατους, λένε
τα πράγματα με το
όνομά τους, δηλαδή
τα σύκα-σύκα και την
σκάφη-σκάφη. Σύμφωνα
με αυτούς τους
τελευταίους, ο
κλινικός θάνατος
βάζει την τελεία και
παύλα στην ιστορία
της ζωής και
ακολουθεί η
μετάπλαση του
φθαρτού μέρους, σε
αγαθά για το
περιβάλλον.
Αυτή η πίστη, ως
θεωρία τουλάχιστον,
ακούγεται
ρεαλιστική.
Τι
περισσεύει λοιπόν
από την περίφημη
ανθρώπινη υπόσταση;
«Μα!... » θα πείτε
«γνωρίζουμε για το
υπόλοιπο... »
Έστω... αλλά θα τα
ξαναπώ, καθώς
έχει σημασία η
ενίοτε ενίσχυσή
τους.
Αυτά
λοιπόν -«το
υπόλοιπο» που
αναφέραμε παραπάνω-
είναι κατ' αρχήν τα
αντικείμενα, που
έχει διαπιστωθεί,
ότι αν δεν
καταστραφούν δια
χειρός από κάποιους
βάνδαλους ή αν δεν
καταστραφούν από μία
θεομηνία, ή ακόμη αν
δεν καταστραφούν
«δια πυρός» από
δυστύχημα, ή και
«εθελοντικώς»,
μπορεί να
διατηρηθούν για
αιώνες, ακόμη και
χωρίς να...
μουμιοποιούνται!
Ο ρουχισμός, τα
κοσμήματα, κάποια
έπιπλα, είναι υλικά
και ως τέτοια,
φθαρτά και ανάξια
ίσως, γιατί απλά
είναι άψυχα, είναι
αντικείμενα. Και
πάλι βέβαια
όλα αυτά τα φθαρτά,
επειδή δεν είναι
τυχαία, αλλά είναι
έργο ανθρώπινου
κάματου, μαρτυρούν
ικανότητα, ένα
πολύπλοκο ταλέντο
συχνά. Θα
αντιπαραθέσουμε
δίπλα στα υλικά
έργα, ένα μεγάλο και
αξιόλογο μέρος του
«υπόλοιπου»: την
πνευματική παραγωγή
του ανθρώπου,
το ξόδεμά του δηλαδή
πάνω στα αιώνια, τα
μη φθαρτά, που όπως
είπαμε αρχικά,
ταλάνισαν χιλιάδες
πριν, ταλανίζουν και
θα εξακολουθούν να
το κάνουν, μέχρι
καταβολής αυτού που
ονομάζουμε κόσμο και
επομένως και των
θνητών διπόδων του.
Αυτή η
«μεγαλο-Κυρία», η
πνευματική
παραγωγή, ή άλλως
the
elite
των ανθρωπίνων
καμωμάτων, που ως
προς τη διατήρησή
της συνεπάγεται και
κάποιους όρους τέλος
πάντων -καθώς
εξαρτάται από την
αποδοχή του
δημιουργού της από
την «αρμόδια
ομήγυρη»- συχνά
κινδυνεύει να
εκμηδενιστεί μέσα
στον όγκο της και
περαιτέρω μέσω του
συγκρητισμού.
Αναμφίβολα στην
αναγνώριση, στη
διάκριση, στην
αποδοχή του όποιου
πνευματικού εργάτη
–δε θα πάρω και όρκο
βέβαια γι’ αυτό!-
βάζει το χέρι της η
υψηλή γνωριμία,
the
brotherhood,
το μέσον και αρκετά
συχνά και το
«πάλαι συμπαθές
ρουσφετάκι»!
Τα
έργα ζωγραφικής
επίσης αποτελούν
μέρος της
πνευματικής και
ψυχοσυνθετικής
παρουσίας του
ανθρώπου-καλλιτέχνη.
Αλλά και οι
φωτογραφίες παίρνουν
την θέση τους στην
πνευματική
παρακαταθήκη των
ανθρώπων, ως
συμπλήρωμα της
ιστορίας της
κοινωνίας μέσα από
τις διάφορες και
αναμφίβολα τις πιο
πρόσφατες εποχές, με
εικόνες από τους
πολέμους και τις
συνέπειές τους στην
ανθρώπινη μάζα, με
εκφράσεις χαράς,
λύπης, φόβου,
πανικού,
αγανάκτησης, οργής
και εγκατάλειψης,
αποτυπωμένες στα
πρόσωπα όλων των
ηλικιών. Οι
φωτογραφίες μιλούν
χωρίς λέξεις,
με την έκφραση την
αποτυπωμένη αιώνια
ίσως, πάνω στο
χαρτί. Την
όποια εικόνα,
έρχεται να την
ολοκληρώσει η
μουσική έκφραση,
που με τη σειρά της
δεν γνωρίζει όπως η
φωτογραφία ή η
ζωγραφική, σύνορα,
γιατί και αυτή
εκφράζει τον ψυχισμό
ενός ανθρώπου
ευαίσθητου, τόσο όσο
και ο απλός άνθρωπος
και για τον λόγο
αυτό, τον επηρεάζει
θετικά ή αρνητικά,
τον σπρώχνει ή τον
σταματάει, τον ωθεί
να επαναστατήσει ή
να πέσει σε λήθαργο!
Αλλά δε βαριέστε από
τη στιγμή που η
μουρμουλίκα –εννοώ
βέβαια την μαύρη
καταπακτή-
καταβροχθίζει τον
οποιονδήποτε, τι τον
νοιάζει αδερφέ τον
άνθρωπο -είτε είναι
πνευματική παρουσία,
είτε είναι
χειρονακτική-
η μετά τον θάνατον
μνήμη και το
λιβάνισμα; Αυτά
μετράν εδώ και
τώρα... όχι ύστερα
από την αποδημία
στο... για πάντα
άγνωστο! Και
βέβαια υπήρξαν,
υπάρχουν και θα
υπάρχουν οι
ευδαίμονες, εκείνοι
δηλαδή που
διατρίβουν επιτυχώς
επί το έργον της
πνευματικής
παραγωγής. Μόνο που
δεν γνωρίζω αν είναι
τυχεροί ή άτυχοι
μέσα στη δόξα ή στη
φήμη τους.
Στο «Μαγνάδι της
ψυχής»,
παραμερίζοντας τα
πέπλα που χαϊδεύουν
με την μνήμη, την
ψυχή, παραμερίζοντας
ακόμη πιο έντονα το
θέμα της
μεταθανατίου μνήμης
και του λιβανίσματος
και επειδή πολλά
βιώματα με κυνηγούν
αήττητα και για
χρόνια, θεώρησα καλό
να τα μοιραστώ με
κάποιους τέλος
πάντων, που θα
έχουν την περιέργεια
να πασπατέψουν τον
παλμό της σκέψης
μου! Ευτυχώς που
υπάρχουν αδερφές
ψυχές... και μας
δίνεται έτσι την
ευκαιρία να
κοιταχτούμε μεταξύ
μας και εμείς οι
ασήμαντοι!
Καλό διάβασμα
λοιπόν!
Μετά τιμής….
Δρ Πιπίνα-Δέσποινα
Ιωσηφίδου-Ελευθεριάδου
(Elles)Nick
Pipina D. Elles
e.
pipinaelles@hotmail.com
|
