Ένα μπουκάλι κρασί
Ιωάννα Λιακάκου

Kάθομαι μόνη μου και πίνω το τσάι. ΕΙναι χειμώνας Αυσ­τραλέζικος, ήπιος, γλυκός, ευχάριστος. Δεν μπορώ να παραπονε­θώ ότι κάνει παγωνιά και σφυρίζει ο βοριάς. Όχι, τίποτα τέτοια. Είναι ό ωραίος χειμώνας των ήπιων κλιμάτων και των πολιτισμέ­νων ανθρώπων, με όλα τα καλά.

Σπίτι ευχάριστο ζεστό με εσωτερική θέρμανση και χαλιά.

Το φαγητό μαγειρεύεται μόνο του στη στόφα του γκαζιού. Το Τ.ν. καινούριο έγχρωμο, θα έλεγα ότι δείχνει τα χρώματα και τα σχήματα πιο ωραία απ' ότι είναι στην πραγματικότητα.

Πίνω το τσάι μου αργά αργά και τρίβω τα χέρια μου, Ίσως από συνήθεια, ίσως από ανησυχία, Ίσως μόνον και μόνον επειδή ξέρω ότι είναι χειμώνας κι ας μην έχω λόγους να τον αισθάνομαι. Ίσως και να κάνει και κάποια ψύχρα.

Χειμώνας είναι όπως και να το κάνουμε.

Κοιτάζω το μπουκάλι με το κρασί που είναι ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι. Στρογγυλό μπουκάλι όπως είναι και η σφαίρα μας, έχει και το λαιμό και το κεφάλι και το βούλωμα, όπως είναι κι ο άνθρωπος κι ο κόσμος όλος.

Ένα μπουκάλι κρασί.

Με κεφάλι, με λαιμό, με κοιλιά, με πάτο, με βούλωμα. Με ωραίο κοκκινόχρυσο χρώμα. Έχει μέσα και ζωγραφιές χάρτινες γύρω γύρω και προπαντός μπροστά. Πίσω είναι οι ενώσεις και οι ετικέτες, δεν έχει και τόση ομορφιά. Όμως δεν είναι κι άσχημο. Τα χρώματα και σχήματα της ζωγραφιάς φτάνουν ως τις άκρες και δίνουν ομορφιά και χάρη στο μπουκάλι.

Στο μπροστινό μέρος, ακριβώς στο κέντρον είναι ζωγραφισμέ­νο ένα τζάκι αναμένο, βλέπεις τις φλόγες, κόκκινες, τρελές χορεύτριες, και σου ' ρχεται ν' απλώσεις τα χέρια σου να πυρωθείς. Και ξαφνικά αλλάζουν, μοιάζουν σα φίδια ολοπόρ-φυρα φοβερά, κι αρχίζεις να πιάνεις τα χέρια σου και να τα τρίβεις νευρικά.

θέλεις να προστατευτείς. Ζητάς από τόνα χέρι να προστατεύσει 

ι' άλλο.

Βλέπεις ή μάλλον βλέπω τη ζωγραφιά που ' χω μπροστά μου, το τραπέζι στρωμένο με χαρώ τραπεζομάντηλο και τα πιάτα γε­μάτα, είναι απλωμένα πολλά κι ωραία πιάτα για δυο μόνον ανθρώπους.

Μια γλυκεία νεαρή γυναίκα, ένας άνδρας νέος, γερός, ωραίος.

Κι οι δυο κρατάνε τα ποτήρια τους και εύχονται ο ένας στον άλλον.

Τα ποτήρια είναι γεμάτα, οι νέοι είναι μόνοι τους κι έχουν ένα φως στο πρόσωπο ένα χαμόγελο υπερκόσμιο.

Είναι ευτυχισμένοι. Όλα τους είναι καλά. Το ποτήρι τους είναι γεμάτο. Αυτοί είναι οι πρώτοι και οι καλύτεροι στη γραμμή της ζωής. Δεν έχουν παιδιά να τους μπαίνουν μπροστά, να τους σπρώχνουν πίσω. Αυτοί είναι οι νέοι άνθρωποι της ζωής, στην ώρα τους στην καλή τους ώρα. Με λίγο κρασί γίνονται οι θεοί της γης. Σε λίγο, δε μπορεί θα δοκιμάσουν απ' το ποτήρι της ζωής και τότε δεν θα σταματήσουν να πίνουν ώσπου ν' αδειάσει ως τον πάτο.

Και το κρασί δεν είναι καφές, το κρασί δεν έχει τίποτα όταν αδειάσει, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι κάνεις με τον καφέ, να στραγγίζεις το κατακάθι και να ψευτοπαρηγοριέσαι. Το πίνεις, σώνεται και τότε ξέρεις καλά και περίκαλα πως αυτό ήταν όλο.

Οι νέοι μου στη φωτογραφία ή μάλλον στη ζωγραφιά γελάνε και είναι έτοιμοι να πιουν. Το τζάκι τους είναι αναμένο και το τραπέζι τους στρωμένο και γιομάτο καλούδια. Απείραχτο το ' χουν το μερίδιο τους. Καλότυχοι. Ανυποψίαστοι. Μελλοθάνατοι που χαιρετούν τη ζωή. ΒΊβα ζωή. Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν με το χαμόγελο.

Ανυποψίαστοι βιάζονται να πιουν να ξεδιψάσουν, να φαρμακωθούν.

θα το πιουν όλο απλά και σύμφωνα με τις διαταγές ή θα στα­θούν δειλοί και σαστισμένοι μπροστά στο φοβερό βήμα των προσταγών του θεού και τότε θα πεταχτεί το βούλωμα από την πίεση του πόθου και θα χύνεται η ζωή όπως μπορεί για να γλυτώσει το μπουκάλι και να μη σπάσει σε χίλια κομμάτια. Εξαρ­τάται από τη δύναμη του κρασιού κι από το σφίξιμο που ' χει το καπάκι.

Καλά είναι να ξέρεις να το κερνάς όπως σ' αρέσει, μπόλικο ή γουλιές γουλιές. Καλό γλυκόπιοτο κρασί. Μόλις που τελειώνει αρχίζουμε τις κλάψες ή τις κλεψιές οι πιο δραστήριοι, οι πιο ζωηροί, οι πιο τρελοί, οι μεθυσμένοι, οι μαγεμένοι από τη γλύκα της ζωής. Χαλάλι τους. Λεβέντες είναι και παληκάρια και τους ζηλεύω.

Λέω κι άλλα: πως είναι ανήθικοι, φιλήδονοι και τιποτένιοι και δεν ξέρουν να κυβερνήσουν τα πάθη τους. Τώρα όμως που βλέπω αυτή τη ζωγραφιά, σκέφτομαι: 'Ο,τι χρειάζεσαι, ό,τι ποθείς απλώνεις και το παίρνεις και δε ρωτάς. ΕΙναι σωστό; Πρέπει, Μή­πως ανήκει σε άλλον; Αν θέλεις τη ζωή δε ρωτάς, αν θέλεις την τιμή... Σκύβουν και πίνουν. Όποιος διψάει, σωστό και σοφό και δίκαιο είναι να σκύβει και να πίνει. Άμα αρχίζει και αναρωτιέται δεν είναι πια το ζώο το ευτυχισμένο παιδί της Γης, είναι το παι­δί τ' Ουρανού, ο δυστυχισμένος Άνθρωπος.