Μια διαλεχτή συλλογή από
Εύθμα ανέκδοτα και ιστοριούλες

Σαν Πρόλογος

Γράφοντας το βιβλίο αυτό, λαμβάνω υπ'όψη μου την πιθανότητα πως, οι περισσότεροι αναγνώστες και αναγνώστριες, θα είναι μετανάστες που λείπουν από την Ελλάδα πολλά χρόνια, όπως κι εγώ. Σαν κι μένα, λοιπόν κι αυτοί, φαντάζωμε, πως την πατρίδα τους θα την θυμούνται και θα την βλέπουν στα όνειρα τους όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως την άφησαν. θα θυμούνται τους σημερινούς παπούδες και τις σημερινές γιαγιάδες ακόμα σαν μικρά παιδάκια με κοντά πανταλο -νάκια και ποδίτσες. Το πιο ζωντανό αίσθημα που μας κυριαρχεί σαν σκεπτόμαστε το παρελθόν, είναι η νοσταλγία που μας άφησε το πέρασμα του χρόνου, θεώρησα λοιπόν καλό, αντί για πρόλογο να γράψω ένα δικό μου ποίημα με το όνομα... Ύο πέρασμα του χρόνου"

"Το πέρασμα τον χρόνον," είναι ένα ποίημα που μας υπενθυμίζει πως, όταν θυμόμαστε το παρελθόν, πλημμυρίζουμε από νοσταλγία.

Σαν σκεφτόμαστε το παρόν, το μυαλό μας θολώνει και δυσκολευόμαστε να συνταυτιστούμε με την αλλαγή.

Και τελικά μας συνειδητοποιεί το γεγονός πως, θέλουμε ή δεν θέλουμε, η εξέλιξη μας παρασέρνει με ιλιγκιώδη ταχύτητα προς το μέλλον.

Το πέρασμα του χρόνου

Για δες πως επεράσανε της ξενητειάς τα χρόνια 
Για δες πως μπερδευτήκανε μες τα μαλλιά μας χιόνια 
Για δες τα τόσα όνειρα πως γίναν περασμένα
Για δες πόσα ονόματα κοντεύουν ξεχασμένα

Ο χρόνος τρέχει προς τα μπρος μα ο νους γυρίζει πίσω Σταμάτα δω να κατεβώ και πίσω να γυρίσω Να περπατήσω τα παλιά τα πρώτα μονοπάτια Και να χαζέψω στων παλιών ονείρων τα παλάτια

Να πέσω κάτω απτή σκιά έτσι να ξαποστάσω
Και την τρεχάλα της ζωής λιγάκι να ξεχάσω
Να κάτσω να συλλογιστώ ο νους να ξαστερέψει
Και να ξεκόψει απ το παρόν και στα παλιά να τρέξει

Χρόνια παλιά, χρόνια καλά, και χρόνια περασμένα 
Τα συλλογιέσαι και θωρείς με μάτια δακρυσμένα 
Μα σαν θωρώ τα τωρινά τα βλέπω μπερδεμένα 
Είτε ο κόσμος χάλασε η τάχω γω χαμένα

Κι απάνω στους συλλογισμούς π' ο νους μου τόσα φέρνει, ο σίφουνας Εξέλιξη, μ'αρπάζει και με σέρνει Τι κάνεις και χασομερνάς φωνάζει παραγγέλλων Ανέβα στη ρουκέτα σου και χάσου προς το μέλλον

Γιάννης Μουτάφης

Αρχίζω να γράφω μια συλλογή από ανέκδοτα και ιστοριούλες που άκουσα και έμαθα από πολλές και διάφορες πηγές. Επειδή όλα αυτά που γράφω είναι αποκλειστικά από μνήμης και από στόμα σε στόμα, εκεί που μπορώ, θα τα διασκευάσω και θα τα διηγηθώ σαν μικρά ευθυμογραφήματα με σκοπό να φέρω το χαμόγελο στα χείλη του αναγνώστη μου, και με την ελπίδα πως ίσως θα κατορθώσω, εδώ κι εκεί, να κάνω το χαμόγελο αυτό να ξεσπάσει ακόμα και σε γέλιο.
Μερικά από τα ανέκδοτα αυτά, ίσως ορισμένοι αναγ­νώστες τα βρούνε, λίγο ή και περισσότερο "πιπεράτα." Γι' αυτό το λόγο θα τα ταξινομήσω ανάλογα με το περιεχόμενο, και το πνεύμα του καθ'ενός.
Αυτά που είναι κατάλληλα για τα "αθώα πνεύματα" θα τα σημειώσω, πριν ξεκινήσω το κάθε ανέκδοτο, με ένα αστεράκι,(*) για τα "πονηρά πνεύματα" θα βάλω δύο αστεράκια,(**) και για τα "πονηρά και ακάθαρτα πνεύματα", τρία αστεράκια^**).
Με τον τρόπο αυτό απαλλάσσομαι εγώ από κάθε ευθύνη, και αυτόματα κατατάσσομαι με τα "αθώα πνεύματα", ως απλός αγγελιοφόρος και τίποτα περισσότερο.

-Έτσι δεν είναι;..

-Και βέβαια έτσι είναι!

Γιατί είμαι σίγουρος πως τα "καθαρά και αθώα πνεύματα" θα αποφεύγουν να διαβάζουν οτιδήποτε έχω σημειώσει με περισσότερο από ένα αστεράκι. (Μπράβο σας,"καλά παιδιά"). Επίσης, ορισμένα από τα ανέκδοτα έχουν διδακτική ύλη και νόημα. Αυτά λοιπόν θα τα

σημειώσω με ένα (Δ.)

Εκείνο που υποψιάζομαι, όμως, είναι πως πολλοί αναγνώστες θα τσακιστούν να διαβάσουν, πρώτα αυτά τα ανέκδοτα που είναι σημειωμένα με τρία αστεράκια (ντροπή σας "παλιόπαιδα") κι αν περισσέψει χρόνος, ίσως τότε να ρίξουν μια ματιά και στα υπόλοιπα.

Όμως τίνα γράψω,τί ν'αφήσω, κι από πού να ξεκινήσω;

Ας ξεκινήσω λοιπόν από ένα ανέκδοτο που μας διδάσκει πως ότι κι αν κάνουμε και όπως και να το κάνουμε θα δεχτούμε κριτική.

1 Δ. Το γαϊδουράκι

Ξεκινούν από το χωριό τους για να πάνε στο διπλανό χωριό, ένας πατέρας με τον γιο του και το γαϊδουράκι τους. 
Καβάλλα στο γαϊδουράκι είναι ο πατέρας και ο γιος (χκολουθεί περπατάρης. 
       Ο πρώτος διαβάτης που τους συναντά, τους χαιρετά και λέει στον πατέρα που είναι καβάλλα στο γαϊδουράκι.  
-Λεν ντρέπεσαι να έχεις το παιδί να περπατάει κι εσύ (ί)ριμος άνδρας να είσαι καβάλλα στο γάιδαρο;
Ακούγοντας αυτά ο πατέρας ξεκαβαλλικεύει από το γάιδαρο και ανεβάζει το γιο του.  
Ο δεύτερος διαβάτης που συναντούν χαιρετά και λέει στο γιο του. 
Λεν ντρέπεσαι εσύ παιδί πράμα να είσαι καβάλλα στο γάιδα(Χ) και να έχεις τον πατέρα σου να περπατάει;

 Ακούγοντας αυτά ο πατέρας καβαλλάει κι αυτός στο γαϊδουράκι.

Ο τρίτος διαβάτης που συναντούν, τους χαιρετά και τους λέει.

-Δεν ντρεπόσαστε δυο μαντράχαλοι να πηγαίνετε καβάλλα πάνω σ'ένα μικρό γαϊδουράκι; θα το κοψομεσιάσετε το καημένο.

Ακούγοντας αυτά ντράπηκαν και ξεκαβαλλίκεψαν και οι δυο τους από το γαϊδουράκι το οποίο πήγαινε τώρα τελείως ξεφόρτωτο και οι δυο τους ακολουθούσαν πεζοί.

Ο τέταρτος διαβάτης που συναντούν τους χαιρετά, τους κοιτάζει με απορία και τους λέει.

-Τί κουταμάρα είναι αυτή που κάνετε; να έχετε το γάιδαρο να πηγαίνει τελείως ξεφόρτωτος κι εσείς να ακολουθήτε και οι δυο σας πεζοί!

Φανταστήτε λοιπόν την απορία των χωρικών του διπλανού χωριού, όταν είδαν ένα πατέρα κι έναν γιο να μπαίνουν μέσα στο χωριό, φορτωμένοι ένα γάιδαρο στον ώμο τους.

Reproduced with the permission of the author.