ΤΑ ΣΙΑΛΙΑΜΙΑ

Ποντιακό

Ούλοι ξέρετε ότι ο Λευτέρτς ο ξάρδεφλομ, ο δέσκαλον, αδά έτονε, σην Μελβούρνην. Πέντε χρόνια και εφτά μήνας εμάθιζε το γράμμαν σα μεταναστοπούλια. Ατώρα εκλώστεν οπίσ' σην πατρίδαν.

' Έμορφα ημέρας επεράσαμεν εντάμαν αδακά σην Αυστραλίαν. Για τ ατό, ας τε είπε με ο Χαράλαμπον, ίστε ο αρδεφλόμ', πως α πάει λάσκεται σην Ελλάδαν, εντόκεν σο νουμ', έναν κάτι είπα, ας στέλνω και σον Λευτέρ' τον ξάρδεφλομ . Το πρόβλημαν έτονε ντο να στέλν' ατόν.

Αστέλν' ατόν ένα-δύο χαμψία;

ατρώει ατά ο αρδεφλόμ σο δρόμον. Αγράφ' ατόν έναν γράμμαν; Άσο γράμμαν, εσκέψτα, ατός μαθημένος εν.

Αστέλν' ατόν έναν σιαλβάρ'; Ατός εθυμέθα έσσ έναν. Το δεύτερον ντα φτάει ατό. Αστέλν' ατόν έναν φορκάλ; Γιάμ είπα δίνα τον παίδαν πελέαν. Βάζ ατόν η γαρήνατ και φορκαλίζ' το σπίτ.

Αστέλν' ατόν έναν πεσκίρ'. Ατό κι άλλον βαρύ δώρον εν είπα κι ο διάβολον έσσ πολλά ποδάρια. Για τ ατόν, εμπιστοσύνην κιείχα να δίγ' ατό ατά τα ημέρας σε ξένα σσέρια. Γιάμ κάποιος είπα, πουλεί ατό πλάν και κα σην Συγκαπούρην και βάζει τα παράδας σην τσιώπενατ.

Αλέγατον, εσκέφτα, ντε φτάει η Παροικία; Ατός ίστε με την Παροικίαν είπα άλλον ντέχασε.' Έναν καστετίτσαν είπα ας εφτάγω και αντάμαν με τα σιαλιάμια για τ ατόν, την γαρήνατ και τα παιδιάνατ', έναν κάτι κι άλλον πιο σοβαρόν ας ρούζω απές και στέλν' ατόν.

Εν αράβω όμως από σεν Λευτέρ', λελέβω την ψύσσ. Ατόσα χρόνια αδά σην ξενιτίαν την καλατσίαν ενέσπαλα τ ευλοημένον, γιατ' ατό πολλά παρακαλώ σε. 

Εξορκίζωσε ση πάππονος σης τα στούδια. Κι άλλον πολά πιεικώς να κρίνς με.

Ατώρα ντ' έχω την επιείκειανας και την συγκατάβασήνας, αμόν διπλόν γουρουνόπον απές σον σάκκον, αλέγωσε, ότι αδά εμείς ούλοι καλά είμεσ' .Έναν πονάει η ψύνατ', τ άλλον τα στούδιανατ', άλλον έσ' την καρδίανατ', άλλον τα δόντιανατ', τα ποδάριανατ . το κιφάλνατ', κι ούλοι πάμε κι έρχομεσ σα νοσοκομεία με το τραμ.

Ασ' άλλα πολύ καλά είμεσ .

Ξάι για τ εμάς μη στενοχωρέοκεσαι.

Αφκά-αφκά σην γραφήν αλέγωσε. αδά οι ποπάδες έσσνε το βιολίνατς. Εμείς εφτάμε ίστε συνέδρια και γράφουμε σα φημερίδας, αλλά ατοί υγρόν αγοράζνε. Το κιφάλνατων, αμόν το καρπούζ και το κολονγκύθ κι άλλον βαραίν' και πάει κι απές χοντραίν-νε τα πέτρας.

Ατά προς σο παρόν και ο θεόν ας δίγ-σας σσίλια καλοσύνας.

Κι άλλον αφκά απές σην κασέταν αλέγωσε για τον Βάγγελον τον Ζάππαν, τον ξενιτέαν. Αν κι ξέρτς τιδέν για τ ατόν, άξον τα κείμενα κι α μαθάντς πολλά.

Αδά σημείωσαν, για να εις υπόψηνας και να μην ενεσπάλτς ατό ση ζωήνας, ότι ο Ζάππαν Πόντιος έτονε. Απ εμάς. Ζαππίδης έτονε τονόμανατ. Αλλά άσο φιλότιμονατ και για να εφτάει ούλια τα χατήρια, εκόντηνεν ατό και εποίκεν ατό Ζάππας. ' Ιστέ ούλοι σήμερον την ημέραν Ζάππαν ξέρνε ατόν.

Αλέκος Αγγελίδης

hh

Η χρυσή Λίρα
γράφει  η Πόπη Μερτζάνη

Οταν μια μέρα άκουσα το θόρυβο που έκανε μια χρυσή λίρα όταν έπεσε στα ν«^ πλακάκια ένοιωσα μια γλυκιά ανατριχίλα στο κορμί μου, κάτι σαν ηδονή. Όχι ότι είχα την ευκαιρία ποτέ να έχω πολλές χρυσές λίρες στην κατοχή μου. Αλλά να, έτσι έτυχε μια ημέρα να έχω στα χέρια μου μια χρυσή λίρα. Και αυτή αν θυμάμαι καλά, κάποιος μου την είχε χαρίσει. Όπως φαίνεται όμως, δε θα μου την έδωσε με την καρδιά του, γιατί σε κάποια φάση, έτσι καθώς έπαιζα μαζί της την έχασα.

Αλλά τελικά αυτό δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο θόρυβος. Είχε μια κάποια αξία. Ο ιδιαίτερος τρόπος που κουδούνιζε έτσι όπως κατρακυλούσε μ' έκανε να ριγήσω από ευχαρίστηση, λες και άκουγα να παίζουν χίλια τσιγγάνικα βιολιά.

Όπως όμως προείπα, δεν ήταν τυχερό να μείνει η λίρα αυτή στην κατοχή μου για πολύ καιρό. Ύστερα από μερικά χρόνια, το είχα σχεδόν ξεχάσει κιόλας πως κάποτε έστω και για λίγο ήμουν κάτοχος μιας χρυσής λίρας.

Το ξαναθυμήθηκα όμως, όταν εντελώς τυχαία γλίστρησε από τα χέρια μου ένα διπλοσέληνο. Κάθισα για λίγο ακίνητη με το βλέμμα κολλημένο στο διπλοσέληνο που κατρακυλούσε επάνω στα πλακάκια ακούγοντας το θόρυβο που έκανε. Τι κούφιος που ήταν αλήθεια ο ήχος του! Τι ψεύτικος! Του έλειπε εκείνη η κουδουνιστή μελωδία. Το σήκωσα, το κοίταξα και σκεπτική το έβαλα μέσα στο πορτοφόλι μου. Καμία αξία. Και αν ακόμη το έχανα δε θα μου προκαλούσε ούτε λύπη, ούτε πόνο, ούτε και που ποτέ θα θυμόμουν πως έχασα ένα διπλοσέληνο.

Μηχανικά άναψα ένα τσιγάρο, κάθισα στην καρέκλα, ακούμπησα το κεφάλι μου μέσα στη χούφτα του χεριού μου και βυθίστηκα σε συλλογισμούς. Αλήθεια, σκέφτηκα ξαφνικά, τι θόρυβο άραγε θα έκανε ένα επίχρυσο νόμισμα; Ποτέ μου δεν είχα την ευκαιρία ν' ακούσω το θόρυβο του. Σηκώθηκα κι έτρεξα στο δωμάτιο μου, μιας και θυμήθηκα πως κάπου είχα καταχωνιασμένο ένα επίχρυσο ελληνικό νόμισμα. Άνοιξα κουτάκια, συρτάρια, και ντουλάπες και τελικά το βρήκα ξεχασμένο και αμεταχείριστο εκεί που το είχα τοποθετήσει τότε που μου το είχαν χαρίσει.

Ξαναγύρισα στην κουζίνα και το άφησα να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου. Έτσι καθώς έπεσε με δύναμη στα πλακάκια, νόμισα για μια στιγμή πως άκουσα το ίδιο μελωδικό, ηδονικά ανατριχιαστικό κουδούνισμα που έκανε και η λίρα η χρυσή όταν έπεσε στο δάπεδο. Νόμισα. Γιατί το κουδούνισμα ξεθύμανε πολύ γρήγορα, αφήνοντας μόνο στο ξεψύχισμά του ένα ρηχό, εξασθενημένο και κούφιο ήχο...

Πόπη Μερτζάνη