Γεννήθηκες σε γη αγαπηµένη,   
        πέρασες χρόνια όµορφα, ήσουν  ευτυχισµένη,
        µα νόµιζες καλύτερα πως θα περνούσες  
        σε ξένη γη, µονάχη όταν θα ζούσες.

Και ξεκινάς µε µια βαλίτσα εις το χέρι παίρνοντας όλα τα όνειρα στο πλοίο να σε φέρει. Μα φθάνοντας στη γη της επαγγελίας κατάλαβες ότι δεν θα 'χες καθόλου µεγαλεία.

Άρχισες να δουλεύεις για να ζήσεις,
 ίσως κι ένα σπιτάκι ν' αποκτήσεις.
Προσπάθησες να βγάλεις απ' το νου σου ακόµα και τη µάνα τη δική σου.

Και ξαφνικά σε βρήκε η νοσταλγία να γυρίσεις στην πατρίδα µε ελπίδα και άρχισες δωράκια ν' αγοράζεις

σε φίλους και σε συγγενείς σου να µοιράσεις.

Η χαρά όλη δική σου µε τα λίγα σου λεπτά, ποτέ σου δεν τα σκέφτηκες αυτά

κι όταν τελείωσαν τα δώρα

σου είπαν, 'άντε, φύγε τώρα".

Πήγαινε πάλι εκεί που ζεις,

την Ελλάδα πάψε πια να νοσταλ γείς, καλύτερα να την ξεχάσεις τώρα πια,

µπαίνεις σε βάρκα µε σπασµένα τα κουπιά.
 

Τότε αρχίζει το µαρτύριό σου,

αυτό κι αν είναι το παράπον6 σου! Είσαι ξένη στην πατρΙδα τη δικι(ι σου, τώρα σ' αποµένει µ6νο η µηφι(ι σου.
 

Η µητριά σ' αγκάλιασε ξανά,
όµως ακόµα δεν αρχίσαν τα δεινά.

Σαν θέλησες να πάρεις το πένσιον σου,

σου είπε εκείνη: (<να το βγάλεις απ' το µυαλό σου».

Έχεις το σπίτι σου και κάτι τι στην πάντα
σου φτάνουν να τα φας πριν απ' τα 'άντα"
 και όταν τα ξοδέψεις και ζεις ακόµα
πέρνα απ' του Σέντερ-Λιγκ το σώµα (οµάδα).

Αν έχεις κάποιο να σε βοηθήσει λίγα ψίχουλα θα σου χαρίσει, ειδάλλως ψόφησε κι εσύ

όπως οι άλλοι µετανάστες οι µισοί.

Και βλαστηµάς την ώρα που σε γέννα

η κακοµοίρα, ας πέθαινες στη γέννα. Και βλαστηµάς τις δυο σου τις πατρίδες που από καµιά τους τίποτα δεν πήρες.

Αυτά µε λίγα λόγια η ζωή

του µετανάστη πήρε την ψυχή.

Και ζουν και βασιλεύουν οι µεγάλοι αφού εσένα σου 'χουν πάρει το κεφάλι.