Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας
γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8
Μαρτίου. Έχει τις ρίζες της στις
διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές
του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και
τις ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα
δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες
εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.
Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ,
ως ημέρα για τα δικαιώματα των
γυναικών.
Σε όλα τα σχολεία
της Βικτώριας γιορτάζεται με
διάφορες εκδηλώσεις και ομιλίες για
την προσφορά των γυναικών στη
σημερινή μας κοινωνία. Συνήθως κάθε
χρόνο προωθείται μία γυναικεία
προσωπικότητα η οποία έπαιξε ένα
σημαντικό ρόλο στην ιστορία του
κράτους. Αυτό φυσικά γίνεται και στα
Ελληνικά μας σχολεία εδώ. Κατά τη
γνώμη σας ποια ελληνίδα αξίζει αυτή
τη διάκριση;
Κατά τη δική μου
γνώμη - από ιστορική πλευρά -
αξίζει να μνημονευθεί - φέτος 2013
- η Μπουμπουλίνα. Στο Δημοτικό
Σχολείο και στο Γυμνάσιο όλοι οι
μαθητές μαθαίνουν με πολλή
υπερηφάνεια την ιστορία της
Μπουμπουλίνας. Η Μπουμπουλίνα είναι
η ξακουστή ηρωίδα της θάλασσας του
1821 και μία από τις μεγαλύτερες
γυναικείες μορφές της Ελληνικής
Ιστορίας.
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ
Η Λασκαρίνα
Μπούμπουλη είχε καταγωγή από την
Ύδρα. Γεννήθηκε μέσα στις φυλακές
της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου
του 1771 όταν η μητέρα της Σκεύω
επισκέφτηκε τον φυλακισμένο από τους
Τούρκους και τον ετοιμοθάνατο άντρα
της, Σταυριανό Πινότση. Μετά τον
θάνατο του Πινότση στη φυλακή,
μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην
Ύδρα. Η Λασκαρίνα έκανε δυο γάμους,
τον πρώτο στα 17 της χρόνια με τον
Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο
στα 30 της με τον Δημήτριο
Μπούμπουλη. Και οι δυο όμως σύζυγοί
της, Σπετσιώτες καπεταναίοι,
σκοτώθηκαν σε ναυμαχίες με πειρατές.
Από τον Μπούμπουλη πήρε και το όνομα
και έγινε γνωστή ως «Μπουμπουλίνα».
Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ
ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Όταν ξεκίνησε η
ελληνική επανάσταση του 1821 είχε
σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό
σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους
αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια».
Είχε αναλάβει να αρματώνει, να
συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό
αυτό μόνη της, όπως έκανε και με τα
πλοία της και τα πληρώματά τους,
κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών
και την έκανε να ξοδέψει πολλά
χρήματα για να καταφέρει να
περικυκλώσει τα τουρκικά οχυρά, το
Ναύπλιο και την Τρίπολη. Έτσι τα δύο
πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε
ξοδέψει όλη της την περιουσία. Στις
22 Μαϊου 1825 ήρθε το άδοξο τέλος
της. Κατά την διάρκεια μιας πάρα
πολύ μεγάλης λογομαχίας μεταξύ
Μπουμπουλίνας και Κουτσαίων για το
γάμο των παιδιών τους, κάποιος από
αυτούς την πυροβολεί - καθώς ήταν
σκοτάδι - και το βόλι την
πετυχαίνει στο μέτωπο και την αφήνει
αμέσως νεκρή. Έτσι η Μπουμπουλίνα,
που αφιέρωσε όλη της τη ζωή για την
απελευθέρωση του έθνους της,
σκοτώθηκε άδοξα σε μια συμπλοκή. Οι
Ρώσοι μετά τον θάνατό της, της
απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου»,
έναν τίτλο με παγκόσμια μοναδικότητα
για γυναικεία μορφή.
Κάτι όμως που δεν
είναι και τόσο γνωστό είναι ο
αφορισμός της ηρωίδας από τον
Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄.Πρέπει να
σημειωθεί εδώ ότι τον καιρό που
αφορίστηκε η Μπουμπουλίνα,
προετοίμαζε μεθοδικά τη συγκρότηση
στόλου με την προοπτική πολέμου στη
θάλασσα. Η Μπουμπουλίνα κατάφερε να
προστατέψει τα πλοία της με τη
βοήθεια των Ρώσων μια και τα πλοία
της έφεραν ρωσική σημαία και ο
άντρας της είχε προσφέρει υπηρεσίες
στο ρωσικό στόλο.
Ο αφορισμός έχει
δημοσιευτεί στο Περιοδικό Ιστορία
τον Ιούνιο του 1973 και μπορεί
κανείς να τον βρει στο Διαδίκτυο.
Αυτός έχει ως εξής:
Γρηγόριος ελέω
Θεού Αρχιεπίσκοπος
Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και
Οικουμενικός Πατριάρχης.Ιερώτατε
Μητροπολίτα Ναυπλίου και Άργους και
υπέρτιμοι, ευλαβέστατοι ιερείς,
τιμιώτατοι κοτζαμπασίδες και
χρήσιμοι προεστώτες της επαρχίας
ταύτης και της νήσου Σπέτζης, χάρις
είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού. [...]
Αποφαινόμεθα συνοδικώς μετά των περί
ημάς ιερωτάτων Αρχιερέων και
υπερτίμων, των εν αγίω Πνεύματι
αγαπητών ημών αδελφών και
συλλειτουργών, ίνα η ρηθείσα
Λασκαρίνα, αν μη, άμα το ακούσαι και
ιδείν το παρόν ημών συνοδικόν
γράμμα, τον Θεόν φοβηθείσα και την
αιώνιον κόλασιν εν νω θεμένη, [...]
και οι γιγνώσκοντες τους έχοντας και
κρύπτοντας πράγματα ή άσπρα του
αποθανόντος, [...] οποίοι αν ώσιν,
άνδρες η γυναίκες, συγγενείς ή
ξένοι, ομού αφωρισμένοι υπάρχωσι,
και κατηραμένοι, και ασυγχώρητοι,
και μετά θάνατον άλυτοι, και
τυμπανιαίοι· αι πέτραι και ο σίδηρος
λυθείησαν, αυτοί δε μηδαμώς·
κληρονομήσειν την λέπραν του Γιεζή
και την αγχόνην του Ιούδα, στένοντες
είεν και τρέμοντες επί της γης ως ο
Κάιν, η οργή του Θεού είη επ’
αυτούς, έχοντες και τας αράς πάντων
των απ’ αιώνος αγίων και των οσίων
τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων
Πατέρων. Η δε ρηθείσα Λασκαρίνα
προφανώς ελεγχομένη και τη πεισμονή
αυτής εμμένουσα υπάρχοι και έξω της
του Χριστού Εκκλησίας, μηδείς
εκκλησιάσοι αυτήν, η αγιάσοι, η
θυμιάσοι, η αντίδωρον αυτή διδώ, έως
ποιήση ως γράφομεν και τότε
συγχωρηθήσεται.
αωκ (1820) εν
μηνί Οκτωβρίω· ινδικτιώνος θ.
Ο
Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος. Ο
Καισαρείας Μακάριος .Ο Νικαίας
Μακάριος. Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ. Ο
Τυρνάβου Ιωσήφ .Ο Κυζίκου Γρηγόριος.
Ο Σίφνου Σαμουήλ΄Οπως
βλέπουμε εδώ, μετά το Ρήγα το 1798
και τους αρματολούς το 1805 και η
Μπουμπουλίνα αφορίστηκε από το
Γρηγόριο τον Ε΄ το 1820. Την επόμενη
ένδοξη ημερομηνία του 1821
αφορίστηκαν και οι επαναστάτες του
1821. Το πιο καταπληκτικό όμως είναι
πως ενώ όλοι οι ΄Ελληνες στην Υφήλιο
τιμούμε αυτούς τους ήρωες και με τις
θυσίες τους υπάρχει σήμερα η Ελλάδα,
από το Πατριαρχείο ουδέποτε έγινε
άρση των αφορισμών αυτών. Γιατί όχι;
Είναι τόσο δύσκολο να συγχωρέσουμε
ως Χριστιανοί όλοι; Εάν ήσασταν
δάσκαλοι ή καθηγητές, θα τα λέγατε
αυτά στους μαθητές σας ή θα τα
αποσιωπούσατε; Θα αναλύατε τον
αφορισμό αυτό ή θα τον αφήνατε
...ανερμήνευτο, γιατί αυτά τα
πράγματα « δεν ξηγούνται »: Τι
οδηγίες θα δίνατε στους δασκάλους
σας; Εδώ ας θυμηθούμε τα λόγια του
εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού
ο οποίος είπε: « Το ΄Εθνος πρέπει
να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι
αληθινό! ». Ο κάθε έλληνας φτάνει
σήμερα στα δικά του συμπεράσματα. Η
Μπουμπουλίνα αφορισμένη ή όχι έχει
μπει στο πάνθεο των Ελλήνων Ηρώων
και οι σημερινοί μας μαθητές γράφουν
υπέροχες εργασίες , με τα νέα
ηλεκτρονικά μας μέσα, και τιμούν την
Μπουμπουλίνα όπως πρέπει. Στο
Διαδίκτυο θα βρείτε πάμπολλες
τέτοιες αξιέπαινες νεανικές
εργασίες. Και να θυμηθούμε λίγο και
τον Καβάφη:
Για ...Πατριαρχικούς
αφορισμούς να μιλούμε τώρα!
