Ο κατακλυσμός

εδώ στην ξένη χώρα…

 

Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες μετανάστες της Αυστραλίας, της διασποράς γενικότερα, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, και μιλάμε για μετανάστες της πρώτης γενιάς βέβαια, μέσα από σκληρή και επίπονη δουλειά ατέλειωτων χρόνων, έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια άνετη ζωή, εδώ στην αλλοδαπή.  

Παράλληλα έχουν φροντίσει να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να τους δημιουργήσουν ένα οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο, ώστε να μπορέσουν κι αυτά με τη σειρά τους να προοδεύσουν χωρίς να χρειαστεί να «ματώσουν» όπως αυτοί.  

Υπάρχει, όμως, και μια, ευτυχώς μικρή, μειοψηφία συμπατριωτών μας - μιας κάποιας ηλικίας – που η ζωή δε στάθηκε και τόσο γενναιόδωρη απέναντί τους.  

Είναι αυτοί που δεν ευτύχησαν να «αποκτήσουν», να αποκατασταθούν.  

Όχι απαραίτητα επειδή δεν κόπιασαν και δε μόχθησαν εδώ στην «ξένη χώρα», αλλά γιατί κάποιες ατυχείς συγκυρίες, κάποιες άστοχες επιλογές τους κατέβαλαν, τους λύγισαν και τους πήρε τελικά από κάτω ο μεγάλος τροχός της ζωής.  

Αυτοί που σαράντα και πενήντα χρόνια μετά τη «μεγάλη φυγή», τη μαζική μετανάστευση, συνεχίζουν να βιώνουν τη δική τους οδύσσεια, συνεχίζουν να ανεβαίνουν το δικό τους προσωπικό Γολγοθά.  

Αυτοί που εξουθενωμένοι από τις χρόνιες στερήσεις, απομονωμένοι εξαιτίας της κοινωνικής και ψυχολογικής μιζέριας που τους έχει αποξενώσει και τους έχει θέσει στο περιθώριο της ζωής, ζουν τώρα που η πυξίδα τους δείχνει συνέχεια τη δύση, καταστάσεις φριχτές κι ανομολόγητες.  

Ανεπίσημα στοιχεία από κοινωνικούς λειτουργούς, φροντιστές και στελέχη διαφόρων συλλόγων κοινωνικής πρόνοιας αναφέρονται σε πλήθος περιπτώσεων ατόμων και οικογενειών ελληνικής καταγωγής που το προσωπικό τους δράμα αγγίζει τα όρια τραγωδίας.  

Ανήμποροι εγκαταλειμμένοι γέροντες, χαμένοι στο δικό τους κόσμο, αυτόν της άνοιας, πολύτεκνοι οικογενειάρχες με δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, διαλυμένες οικογένειες, άντρες με έντονες ψυχικές διαταραχές, κακοποιημένες γυναίκες στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, νεαροί και νεαρές πιασμένοι θανάσιμα στα δίχτυα των ναρκωτικών, αποτελούν ιστορίες που δε φτάνουν συνήθως στις πρώτες σελίδες των παροικιακών εφημερίδων.  

Αποτελούν μια αθέατη για τους πολλούς πτυχή του μεγάλου δράματος που λέγεται ξενιτιά.  

Είναι οι άνθρωποι που έφυγαν από την πατρίδα τους γεμάτοι όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον και βρέθηκαν παγιδευμένοι σε μια ξένη, «αλλιώτικη» γι αυτούς κοινωνία, όπου όλοι οι δρόμοι που ακολούθησαν τους οδήγησαν σε αδιέξοδα.  

Και κατακλύζουν, όσοι από αυτούς έχουν ακόμα κάποια δύναμη μέσα τους, τις διάφορες υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, ψάχνοντας απεγνωσμένα για λύσεις στα προβλήματά τους.  

Ενώ οι υπόλοιποι αυτής της «κοινωνίας των κολασμένων», παραδομένοι σωματικά και ψυχικά,  με τη σφραγίδα του «αποτυχημένου μετανάστη» ανεξίτηλα χαραγμένη στην ψυχή τους, και με την πατρίδα να παραμένει ένα χαμένο και μακρινό όνειρο, δεν περιμένουν πια τίποτα από κανέναν.

Αφήνουν τη ζωή, αυτή τη μονάκριβη, την ανεπανάληπτη για τον άνθρωπο εμπειρία, να περάσει, να κυλήσει, να ξοδευτεί, να φτάσει στο τέρμα της, λυτρώνοντάς τους από τα δεινά αυτού του βίου του απαίσιου και του εφιαλτικού που μόνο λύπες, βάσανα και καημούς τους πρόσφερε.  

Κι όλα αυτά κάπου εδώ, στις απαρχές του εικοστού πρώτου αιώνα.  

Την ίδια στιγμή που όλοι εμείς οι υπόλοιποι, προχωρούμε με σίγουρα βήματα προς τα μπροστά και ατενίζουμε το μέλλον εκ του ασφαλούς.

 

 

JOHN LIASKOS

Λιaσκοs Γιaννηs
BIOGRAPHY / ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ