GREEKS 
IN AUSTRALIA
Explore the Map above

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Η νοσταλγία, σφηνωµένο καρφί στο νου και στην καρδιά µου, και η µελαγχολία, συντροφιά µου στην ξενιτιά. Αναζητώ ακόµα και το γιασεµί που άνθιζε στην αυλή του πατρικού µου σπιτιού, πολύ µου έλειψε. Θέλω οπωσδήποτε να το δω µεγαλωµένο και στην αυλή του σπιτιού µου εδώ στην Αυστραλία. Φύτεψα, ξαναφύτεψα, και να που µια µέρα είδα το γιασεµί µε δύο - τρία πράσινα φυλλαράκια. Καλό σηµάδι, είπα µέσα µου. Και πράγµατι ήταν. Μέσα σε λίγες µέρες είχε βγάλει τα πρώτα του βλασταράκια. Πόσο χάρηκα! Είναι τόσο όµορφο να βλέπεις την επιθυµία σου να αρχίσει να πραγµατοποιείται. Μέσα από την επιµονή και την αποτυχία ξεπρόβαλε επιτέλους η επιτυχία. Τώρα θα φύτευα πολλά Ελληνικά φυτά. Τη δάφνη, τη µυρτιά, τον δεντρολίβανο και άλλα που δεν σας τα αναφέρω γιατί κι εσείς τα ξέρετε, είναι χρήσιµα (είναι βότανα). Τις µεγάλες αυλές, δόξα τω θεώ, τις έχουµε. Η Αυστραλία είναι χώρα απέραντη, ωραία και µε πλούσια χλωρίδα. Αν έψαχνα, θα µπορούσα να βρω ακόµα και το γλυφόνι, όπως το έλεγαν στο χωριό, που φύτρωνε στα λιβάδια και αρωµάτιζε ρεµατιές και λαγκάδια. Τοι)πατρικού µου σπιτιού η αυλή, βεβαίως, δεν το είχε, µα αφθονούσε στην εξοχή, σ' αυ­τήν που οι µοσχοβολιές της δεν υπάρχουν αλλού πουθενά. Η Ελληνική φύση είναι γεµάτη χίλια χρώµατα και µύρα. Την ευδαιµονία αυτή την έχει µό­νο ο τόπος µας. Γι' αυτό φαίνεται την διάλεξαν Θεοί και ηµίθεοι, και γι' αυτό οι σοφοί και τεχνίτες έφθασαν στο ύψιστο της πνευµατικής και καλλιτεχνικής τους δηµιουργίας. Προηγουµένως σας µιλούσα για τη δική µου αυλή. Σας πληροφορώ όµως ότι σχεδόν κάθε Ελληνικό σπίτι στην Αδελαιδα της Αυστραλίας που ζούµε, έχει φυτά της πατρίδας µας. Πώς να το κάνουµε; Εµείς οι Έλληνες το κάθε τι που χάνουµε προσπαθούµε να το ξαναποκτή­σουµε. Δεν κάνουµε εµείς χωρίς τα δικά µας. Θα βράσουµε και τη φασκοµηλιά µας για να την πιούµε, θα µεγαλώσουµε και τα βασιλικά µας να τα πάρουµε στην εκκλησία την ηµέρα του Σταυρού, µεγάλη η χάρη Του, έτσι όπως συνηθίζαµε και στο χωριό. Κάθε τι Ελληνικό, µας φέρνει πιο κοντά στην πατρίδα. Στα ήθη και έθιµα που δεν τ' απαρ­νιόµαστε. Η αυλή του σπιτιού µου έχει όλα όσα ήθελα να έχει, και βλέποντάς τα χαίροµαι. Μα πού είναι της πατρίδας τ' αγριολούλουδα, που τα έβρισκα στην πιο κοντινή εξοχή, ακόµα και µες το καταχείµωνο; Εκείνες οι πολύχρωµες ανεµώνες, οι τουλίπες και τα µυρωδάτα ζου­µπούλια απ' τα µπλου µέχρι τα ασπροκίτρινα που τρελαινόµουν από χαρά καθώς τα έκοβα µυρωδάτα και ολόδροσα; Πολλές φορές αναρωτιέµαι. Νοιώθουν τέτοια συναισθήµατα τα σηµερινά παιδιά; Σήµερα που όλα µετριούνται µε το χρήµα, η αναντικατάστατη φυσική οµορφιά, αστείρευτη πηγή χαράς, δεν βρίσκει ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων. Η ζωή όµως συνεχίζει την πορεία της και η καθηµερινότητα κρατά τους ανθρώπους δεµέ­νους µε το παρελθόν, το παρόν και το µέλλον. Γι' αυτό το µέλλον, γι' αυτές τις καλύτερες µέρες, σας διαβεβαιώνω ότι εµείς στην ξενιτιά δουλέψαµε πολύ σκληρά. Είναι τροµερά δύ­σκολο να βρεθείς µετανάστης. Είσαι υποχρεωµένος να αρχίσεις να χτίζεις από το µηδέν και καθηµερινά να ζεις το δράµα σε όλες του τις φάσεις. Μες στην απελπισία µας βρήκαµε τρόπους να καταλαγιάσουµε τον πόνο µας. Μα ο πόθος της επιστροφής είναι ακατανίκητος. Και να που κάποια µέρα βρέθηκα στην πατρίδα! Τα πόδια µου επιτέλους πατούσαν χώµα Ελληνικό. Δεν µπορούσα να το πιστέψω. Ζούσα ανάµεσα στο όνειρο και την πραγµατικότητα. Η καρδιά µου κτυπούσε δυνατά, από την µεγάλη χαρά και την συγκίνηση. Ανυποµονούσα τόσο πολύ να ξαναβρεθώ στο πατρικό µου. Επιτέλους έφθασα!   Μα όχι Θεέ µου, δεν είναι δυνατόν; Ερηµιά απόλυτη. Ούτε φωνές, ούτε γέλια, ούτε κλάµα­τα όπως κάποτε. Δεν υπήρχε πια κανείς γύρω µου. Στην άλλοτε λουλουδιασµένη αυλή, δεν είχε αποµείνει παρά µόνο το πεζούλι. Φαίνεται πως περίµενε για να µε συγκρατήσει να µην πέσω απ' το φοβερό που θα αντίκριζα, και ακό­µα για να καθίσω για τελευταία φορά και να κλάψω αναπολώντας τα παλιά. Τα δάκρυά µου έτρεχαν ασταµάτητα. Ο χρόνος φθείρει τα πάντα. Η αλλαγή έρχεται σιγά­σιγά. Και όταν δεν είσαι κοντά να την ζήσεις, σε κτυπά σα λάµα µαχαιριού και σ' αφήνει τραυµατισµένο κατάκαρδα. Οι µέρες πέρασαν και ξαναγύρισα στην Αυστραλία, στο σπίτι µου, κι ένοιωσα χαρά και ανακούφιση. Μα έρχονται στιγµές που µε γυρνούν στα παλιά, για να συναντήσω τους αγα­πηµένους µου. Τους βρίσκω εκεί κάτω απ' την κληµαταριά, το γιασεµί και το αγιόκληµα. Πότε αποκαµω­µένους από την κούραση και τη στεναχώρια, πότε να πίνουν τα ουζάκια τους λες και είναι οι πιο χαρούµενοι άνθρωποι, και τις φεγγαρόλουστες βραδιές να κουβεντιάζουν και να αστει­εύονται ώρες ολόκληρες. Και οι παιδικές µου θύµησες έρχονται να ζωντανέψουν εκείνα τα χρόνια που συµβάδιζαν µε τη χαρά και τη στέρηση. Τότε που τις κούκλες και τις µπάλες τις φτιάχναµε µε κουρελά­κια. Τότε που µε πέτρες και λάσπη φτιάχναµε σπιτάκια, περιβολάκια, και τόσα άλλα. Όλα επινοήµατα της σκέψης, της φαντασίας και της ενεργητικότητάς µας, που ήταν πάρα πολύ µεγάλη. Παίζαµε ατέλειωτες ώρες µέσα στις αυλές των σπιτιών µας ή στις γειτονιές. Τις όποιες γει­τονιές, που ούτε µικρός ούτε µεγάλος ένοιωθε την παραµικρή ανησυχία. Ένας κόσµος αντίθετος, ασυµβίβαστος µε τον σηµερινό που όχι πια στην αυλή, αλλά δι­πλοκλειδωµένοι στα σπίτια µας κινδυνεύουµε. Τα παιδιά µε απόκτηµα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, περνούν µε ακινησία και βαριεστιµάρα τις ώρες τους. Ενηλικιώνονται πριν την ώρα τους και βεβιασµένα µπαίνουν σε µια κοινωνία, που παντού τα παραµονεύει η διαφθορά και η εγκληµατικότητα. Εάν χάριζαν σε µας κάποιο αγοραστό παιχνιδάκι, το λέγαµε παντού για να µάθουν όλοι την ευτυχία µας. Το κρατούσαµε αγκαλιά χωρίς να το αποχωριζόµαστε. Δεν το παίζαµε σχεδόν καθόλου, µην τύχει και χαλάσει. Κι αν χαλούσε, το κλαίγαµε µέρες ολόκληρες. Θεωρώ τον εαυτό µου καθώς και όλους της ηλικίας µου τυχερούς. Η ζωή µας γεµάτη µε στερήσεις και απογοητεύσεις, αλλά και µε αληθινές χαρές, µας έκαναν πλούσιους και δυνα­τούς. Γι' αυτό αργότερα κτυπηµένοι από τη µοίρα αντέξαµε. Βέβαια, µε το πέρασµα του χρόνου αλλάζουν άνθρωποι και καταστάσεις. Μα οι αναµνή­σεις για πάντα αναπόσπαστες απ' τη ζωή µας. Πιστοί συνοδοιπόροι µας που µε κάποια α­φορµή ξεδιπλώνονται µπροστά µας χωρίς να µας αφήνουν ποτέ να ξεχνάµε. Φλώρα Λαγκάνη